Stichtelijke gezangen, in verscheidene gelegenheden gedicht, en met aanmerkingen, tot verstand van eenige stukken uit de H. Schrift, verrijkt. Deel 2

[p. 99]

De snoodheid der godlochenende waereld,^*
Het verlangen naar Christus komst ontsteekende. Of de XIV. Psalm berijmd.

Op eene nieuwgemaakte Zangwijze.
Of: Op de wijze van den XVI. Psalm.

Een rei klaagende over het diep verval.

I.

Dedwaas zegt in zijn hart: ‘Daar is geen God’!

Zij hebben 't al door euveldaân verdorven;
Door grouwelen, is 't goeddoen gansch verstorven;

Terwijl men stout, en op zich zelv' verzot,

Met alles spot.

* De Snoodheid der Godlochenende Waereld enz.] Niets is, dunkt mij, klaarer; dan dat in den XIV Psalm, Waereldburgers, Kinderen van Adam, beschreeven worden in het toppunt hunner verdorvenheid, even voor 's Heilands komste in 't vleesch; waar door het verlangen van verlichte zielen werd opgewekt naar zijne komste uit Sion, en de verlossing van Israëls gevangenen, die nog niet weêrgekeerd waren. Verg. Psal. LXXXV. 25 Dit eischt I. Het in 't oog loopend verband van dit Lied met de voorgaande; II. En bijna ieder vers heeft duidelijke kenmerken: dat hier geen algemeen stuk wordt behandeld, maar de toestand van 't Menschdom wordt afgemaald in deszelfs uiterste bederf, kort voor Messias komste in 't vleesch. Men lette slegts op (1) De doorbreekende Godlochening v. 1. (2) De algemeenheid van 't bederf v. 1, 2, en 3. (3) 't Opeeten van Gods volk als brood v. 4. (4) 't Voorbeeldig strasfen der vervolgers v. 5. (5) 't Wenden der gevangenis van Gods volk, met het koomen van Ifraëls verlossing uit Sion tot ongemeene blijdschap van Jakob en Israël v. 7. III. Dan ziet men eindelijk, hoe wel ter sneê Paulus den zin van v. 1 en 3 aanhaalt Rom. III. 10 12 - Dewijl het leven en vuur van spreeken, en de uitdrukking Mijn volk v. 4 en 5, vereischen, zoo men op de voegzaamheid wil acht slaan, dat men die beide versen in den mond van God legge; zoo volgt dat hier I. Een Rei klaagt v. 1-3, II. God hen moed geeft v. 4. 5. III. En dit alles wederom door een Rei nu moedscheppende beantwoord wordt v. 6. 7.

[p. 100]

 

II

 

De HEER wiens magt, en wijsheid alles wrocht,

 

Sloeg uit de lucht op 't menschdom starrende ooge

 

Hij zag hen aan, zijn schaal heeft hen gewoogen;

 

Of iemand, waar 't natuurlicht schijnen mogt,

 

De Godheid zocht.

 

III.

 

Dan 't was vergeefs. Hij zocht, maar vond' er geen';

 

't Is saam verrot, vol ongerechtigheden:

 

De stank gaat op van hunn' verdorven zeden.

 

Daar is geen mensch, die goed doet, groot of kleen;

 

Ja zelfs niet een.

God zelf uit den Hemel die godloozen bestraffende, en zijn volk vertroostende.

IV.

Is dan al 't licht van kennis uitgegaan,

In zondaars, die mijn heilig volk vergeeten,
En als hunn brood met graage tanden vreeten?

[p. 101]

 

Zy roepen tans (elk ijz' van 't snood bestaan!)

 

Geen' God meer aan.

 

V.

 

't Rees daar in top! Daar dreef ik door mijn kragt,

 

Den schrik in 't hart met duldelooze neepen.

 

Vervaardheid heeft hen daar fel aangegreepen:

 

Maar God is in 't rechtvaerdige geslacht,

 

Dat op Hem wacht.

De rei van 't klaagend volk, hier door gesterkt.

VI.
En Gij bespot, als liep het alles mis,
O Helsche tong, Gods raad omtrent de vroomen:
Daar toch de HEER, als ze in ellende koomen,
Naar de eeuw'ge trouw van zijn getuigenis,
Hunn toevlucht is.
VII.
Kwam Is'rels heil uit Sion in deez' tijd!
Och mogt de HEER gevang'nen herwaards leien!
Dan zag ik haast met vreugde, Jakobs reien,
En Is'rel nu verdreeven wijd en zijd;
In God verblijd.