Stichtelijke gezangen, in verscheidene gelegenheden gedicht, en met aanmerkingen, tot verstand van eenige stukken uit de H. Schrift, verrijkt. Deel 2

[p. 64]

Het hemelsche vuur tot het brandoffer van zelfverlochening,
Onder 't N.T. op den i pinksterdag uitgestort, ter inwijing van 't geestelijke heiligdom.

OF AANDACHT OP LEV. IX. 23, 24.
Toen ging Moses met Aaron in de Tente der samenkomste; daaarna kwamen zij uit en zegenden 't volk; en de heerlijkheid des HEEREN verschien al den volke. Want een vuur ging uit van 't aangezichte des HEEREN; en verteerde op den altaar het Brandosser en 't vet: als het gansche volk dit zag, zoo juichten zij, en vielen op hunne aangezichten.

Op eene nieuwgemaakte Zangwijze.
Of: Wie zou zijn ed'len geest verslaaven.

I.

Kan 't eigen vuur ooit offeranden,

Ontvlammen doen, daar 't al de kragt verteert?

Smelt dit het vet der ingewanden,

En wordt daar door verlochening geleerd?

Neen! 't godlijk vuur wekt heilige outervlammen:

Dit spelt voor Is'rels stammen,

De milde gunst der hemelheerlijkheid

Zoo rijk verspreid.

II.

Wat heil stort hier de Priesterzegen,

Na 't wijen van Gods legertent, op 't volk?

[p. 65]

 

Tans stapt Gods heerlijkheid hun tegen;

 

Zijn godlijk licht schijnt uit een donk're wolk.

 

Straks vliegt een vlam van 't aangezicht des HEEREN,

 

Om 't offer te verteeren,

 

Met al het vet, op 't rookend brandaltaar.

 

Juich Isrels schaar!

 

III.

 

God toont in barre woestenijen,

 

Dat Hij met licht en vuur, daalt in zijn tent.

 

Men mag zich in zijn komst verblijen,

 

Die hemelgloed in koude zielen zendt.

 

Des Vaders Woord daalt neêr, 't wil bij ons woonen.

 

Men zalft met blijde toonen⁺

 

't Nieuw Heiligdom. Hier deelt des Priesters beê,

 

Den zegen meê.

 

IV.

 

O God, kan 't ijs ooit vonken geeven,

 

Of heilig vuur doen blaaken in 't gemoed?

 

Neen! 's Hemels geest moet in ons leeven;

 

Dit Pinkstervuur ontvonkt ons door zijn' gloed.

 

Dan juicht mijn ziel, mag zij Gods kragt ontvangen;

+ *Men zalft met blijde toonen, 't Nieuw Heiligdom]. De Kerk des N. Test. Zie Lev. VIII:10, en 11. verg. met Dan. IX:24; en over de laatste plaats den Heere II. S. van Alphen.

[p. 66]

 

Dan hoor ik feestgezangen

 

Van 't Englenchoor, terwijl ik nader kom

 

Aan 't heiligdom.

 

V.

 

Mijn vuur kan 't offer niet ontsteeken,

 

Die vlam is voor dit branden te gering.

 

Al 't eigen vuur ontsteekt gebreken:

 

De hemelvlam helpt zelfverlochening.

 

Algoede God, zendt Gij uw vuur van boven:

 

Dan zal ik 't mijne dooven;

 

Dan smelt mijn ziel, die de aarde en 't stof ontvloog,

 

En klimt om hoog.^*

 

VI.

 

Dan mag ik mijnen Priester volgen,

 

Door 't versche bloed, in 't binnenst heiligdom.

 

Dan zie ik God niet meer verbolgen;

 

Maar 't heilig vuur in eene wolkkolom.

 

Gods heerlijkheid, zal daar mijn ziel ontmoeten.

 

Al wankelen mijn voeten;

* En klimt omboog]. Gelijk een Brandoffer, 't geen om dat het geheel op den altaar kwam, en van daar in 't vuur naat boven klom, bij de Hebreers הלוש een Klimosser genoemd werd. Zie onder anderen Lev. IX:2, 3, 7, 12-17 & 22. Dit was een levendig beeld van onze geheele opdraging aan God in 't verbond, door waare verlochening van zich zelven.

[p. 67]

 

Het heilgeloof doet, door den voorhang heen,

 

Mij binnen treên.

 

VII.

 

Ik brande aan God geene offeranden,

 

Met eigen vuur, dat al mijn kragt verteert.

 

Ik voel een' gloed in de ingewanden,

 

Die mij den grond der zelfverloch'ning leert.

 

O hemelvuur! Onstervelijke vlammen!

 

Gij spelt voor Isreis stammen,

 

De milde gunst der hemelheerlijkheid

 

Zoo rijk verspreid.