Spolia mundi

[p. 111]

VI

Als blinden tasten wij - o, vizionaire Breughel! -
Door diepte en donkerte van Wereld en van Tijd;
En waar 't verleugend brein geen houvast vindt of beugel
Roept in zijn hart de dwaas dat Gij, o God, niet zijt;
Maar als angstwekkend Gij uw Paarden zonder teugel
Verdelgend door de akker onzer wanen rijdt:
Dán Liefde, Adelaar, dek hem nog met een vleugel
Die dan het luidste om Jesus Christus krijt!