Spolia mundi

[p. 109]

IV

Onzegbaar groot komt dit Geluk mij voor
Waarvan geen talen spreken van 't hoe zoet,
Hoe diep en duurzaam: Heil, waarvoor de voet
Van wie 't beseft al 't and're stoot te loor;
Want wie beseffen mag heeft reeds zijn wit
Getroffe'en, boven Dood en Tijd gesteld,
Verwijdt zijn blik zich reeds op hemels veld -
Verwijlt de ziel in 't nameloos na-dit.