Spolia mundi

[p. 104]

[De wereld schrok van die sublieme roof]

De wereld schrok van die sublieme roof
Toen, na de licht-stort der gevleugeld-snellen,
De stoet der Serafs met Haar opwaarts stoof
En door de wolken nog een klank van schellen
De ziel geboeid hield aan een steil Geloof...
Een zucht dan weer streek moe door loof en aren,
't Gevogelt weer hernam zijn vlucht en lied
En wij, die landen ver gekomen waren,
Wat konden wij dan, zwaar van zoet verdriet,
Elkaar als kinderen in de ogen staren
En zingend keren, elk naar zijn gebied?