Spolia mundi

[p. 103]

[Nacht, toen het vuur niet uitging in de rozen]

Nacht, toen het vuur niet uitging in de rozen,
Wek mijn verbeelding, houd uw dichter waak
Bij Haar ontslapen, nacht der namelozen
Die toezien hoe de goddelijke vaak
Haar willoos maakt en Haar te kleine handen
Een doelloos hoopje sneeuw nog in Haar schoot.
Een stem zegt: Dochter; Moeder, zegt een Ander
En als een Derde: Bruid zegt, staart zij groot
En juicht haar hart op cymelen en fluiten
De hemel toe. De nacht krijgt een verschiet.
En die daar op de drempel knielen buiten,
De namelozen, zingen een nieuw lied.