Spolia mundi

[p. 94]

[Avond des levens die uw schaduwbeelden]

Avond des levens die uw schaduwbeelden
Mij tegen-werpt waarin het licht verslaapt
Dat gisteren warm nog met mijn vingers speelde:
'k Heb stuk bij stuk mijzelve saamgeraapt
Om, als de dagen uit mijn handen stromen
En op mijn tong mijn adem stolt tot ijs,
- Eens bouwheer van een klein heelal van dromen -
Een stomme steen te zijn aan Gods Paleis.