Spolia mundi

[p. 93]

[Aan wensen rijk, een leven lang beleden]

Aan wensen rijk, een leven lang beleden,
En aan vervulling immer even arm
Hield ik mijn hart, broeinest van ijdelheden,
Met heel de adem van mijn wezen warm;
En nu mijn dagen korten, mijn gedachten
reeds schuil gaan met de vogels in het groen
Blijf 'k, in deez' bloesemende voorjaarsnachten,
Mijn geest nog spannen op een rijk seizoen;
Want wie ten eind' toe van verwachting zwanger
Zijn hoop niet prijs gaf op een hoger lot,
Zal zijn vroom loon niet missen, meen 'k, en zanger -
Eenmaal zijn lied voleindigen in God.