Spolia mundi

[p. 95]

[De mens, steeds even groot als zijn gedachten]

De mens, steeds even groot als zijn gedachten
En even klein ook als zijn wensen zijn,
Bouwt hier zijn rijk uit dromen en verwachten
En beeldt zijn land van herkomst na in 't klein;
Hij heeft zijn God of goden die hem horen
En staat voor hem in klei en licht gekleed;
Maar waar de dagen rond zijn voeten gloren
Verschuilt de nacht zich achter hem in leed.
Ik heb mijn rijk geschapen, hoeveel maal?
En hoeveel maal ging wéér een rijk verloren
En zat onttroond ik, koning, in mijn zaal
En blies de dood op zijn gebeent' de horen?