Spolia mundi

[p. 90]

[Sneller dan water is mijn tijd verlopen]

Sneller dan water is mijn tijd verlopen,
Maar onvergeten als een schatrijk pand
Slapen de dagen en, met deuren open,
Houd ik de wacht bij hen en schrijf in zand
o, Keer op keer verwaaid! hun liefste namen:
Der kinderen die met bijen in de mond
En met een tortel aan hun schouder kwamen;
Der knapen, o, Tobias met de hond,
Der jongelingen met de hoed vol pluimen
En in hun overhoop met de Engelen Gods
Steeds zegezeker, met geheven duimen;
Van Prometheus gekluisterd aan de rots
En dag aan dag verscheurd door de adelaren...
En nu? - sneller dan water vliedt de tijd
En morgen, avond sneeuwt het in mijn haren;
De vogels keren in ter eenzaamheid,
En grote winden huilen uit hun sponnen:
En waar, waar berg 'k mij, die mij overal verraad,
Voor 't kranke licht van aldoor kranker zonnen -
Waar dan in U, God, dit verweerd gelaat?