Spolia mundi

[p. 89]

[En wie bestond het op zijn aards bestaan]

En wie bestond het op zijn aards bestaan
Hooghartig neer te zien als op zijn handen?
Wie onzer las, herlas onaangedaan
't Verweerd journaal van zinken en verzanden
En buigt het hoofd niet zwijgend naar de schoot? -
Op dood en leven hebben wij gezworven;
De dagen werden kruimels van ons brood
Of liggen dood als bijen voor de korven;
De roem die wij behaalden is gering,
Een hand vol as, het deel dat wij vergaarden;
Slechts 't smeulend vuur van een herinnering
Bewierookt ons met najaar en met aarde...
o, Wie bestaat het met hooghartige kijk
Op zijn bestaan te zien als op zijn handen?
De blinde vogels van een eeuwig rijk
Roepen ons áán - en onze schepen stranden.