Spolia mundi

[p. 88]

[Wie houdt de luister van het kind verscholen]

Wie houdt de luister van het kind verscholen
In diepten diep als oceaan en meer?
Sliep zó de parel aan mijn hart bevolen?
Waar schoonheid was brak bloesem telkens weer.
o, Hunkerend hart, wie kan de tijd weerstreven,
De gang der jaren en het kleed dat slijt?
De liefste namen staan in sneeuw geschreven
En aller dingen kern is smart-gewijd...
Wie houdt de luister van het kind verscholen
Dat diep in mij en aan mijn schouder schreit?
De Zuidewinden klagen als violen -
Er zijn géén grenzen aan mijn eenzaamheid.