Spolia mundi

[p. 83]

[Van weemoed en verwondering bevangen]

Van weemoed en verwondering bevangen
Onder een groene avondhemel van April
Verliezen we ons in stemmen en gezangen
Maar zo bevrijd niet meer als God ons wil -
Zo eind'loos niet op vleugelen gedragen
Over de grijze wal van kim en tijd
Als toen wij zonder raadsels nog en vragen,
In spiegels zagen van vergankelijkheid.
Maar God duurt voort: voor al zijn late zonen
Verwikkeld in hun spel van lief en leed,
Heeft hij het dal sneeuwwit met anemonen -
De heuveltop met avondrood bekleed;
De merel smeekt, de krekels in de zoden
Zingen het licht uit en de bouwval rond,
Door gras en lissen dwalen jonge goden -
De dood in 't hart, met fluiten aan de mond.