Spolia mundi

[p. 73]

Waar een haan...

Waar een haan met gele sporen
En een klaproos van een kam
Toornde op een sneeuwwit lam:
Wat toch, had ik daàr verloren?
En iets verder in een gloren,
Stond een meisje bij de beek
Dat zo arg'loos naar mij keek,
Dat 'k me als een verdwaalde waande
En, bedremmeld verder gaande,
In de spiegel van die blik
Blozen moest voor 't eigen ik...
Wie kan door zò blank te kijken
Iemand zó de vlag doen strijken!