Spolia mundi

[p. 66]

Vogels

Vogels, los en in verbond,
Vlogen loom van vleugel naar de
Bossen aan de horizont;
En bij 't bassen van een hond,
Als het hoesten zelf der aarde,
Trok de avond uit de grond
Rond twee moede landbouwpaarden
Die, terwijl zij naarstig graasden,
In de neveldamp verwaasden
Tot ik, alles melk en glas,
Ver en na niets meer ontwaarde
Dan het grazen van de paarden
En het grommen van het gras.