Spolia mundi

[p. 62]

De geit

Achter de schuur van Jeuken blaat de geit
De ganse nacht in haar verlatenheid;
En ik die stom in 't zakkeduister tuur -
Wat kán ik voor die klagende gebuur
Dan toezien met de hand aan het gelaat
Hoe wit een dier soms in het donker staat?
Want sneeuwwit is haar kleed, maar zwart als inkt
De duisternis die in haar ogen blinkt.