Spolia mundi

[p. 57]

De hanen

Wie die de glans van een geluk ontwaarde,
Kraait het zo luidkeels zijn gebuur in 't oor
En geeft het prijs aan hemel en aan aarde
Gelijk de hanen, dat hartstocht'lijk koor
dat plots om middernacht de dag verklaarde?

En aarde en hemel gaf de boodschap door,
Zodat de Mens, uit zijne slaap gerezen,
Zich d'ogen wreef en tegen wil en dank
Wel weten moest: dat het weer dag ging wezen
Met werk en ongemak van lijfs- en zielsgebreken -
Zó hevig en aanhoudend kwam die klank!

Doch toen zijn ogen nog in duister keken
Heeft hij zich gemelijk vermeid in wanen
En, daar geen dief of duivel daar omtrent
Zich schuil hield, zich weer wrokkend op de hanen,
Zijn peluw en zijn droomland toegewend.