Spolia mundi

[p. 41]

De soldaat

Als ik aan een eenzame bosrand misschien
Over een eeuw of tien -
Het kan vroeger zijn en ook later -
Uit de grond misschien van een dorre hei
Of uit die van een donker water
't Geweer aan de voet, de ransel op zij,
Met een kogel tussen mijn tanden
Plots voor u sta in de volle dag -
Strijkt dan de vlag, strijk dán de vlag
Voor de kleppers van mijn handen...

Dan zal ik uit mijn slaap gerezen
In dat verwaaid en guur getij,
Uw broer en uw verschrikking wezen,
Want geen komt stoorloos mij voorbij.
En als ik je uit ga vragen:
Je naam misschien en de naam van mij
Of de weg naar 's Gravenhage:
De datum misschien, met mijn holle stem,
Of het uur van de dag en de dagen
Sinds de zon bloedrood uit Jeruzalem
En de maan uit de nacht werd gedragen:
Schuur dan met een bezem van hei en brem
De schimmel mij van de handen
En haast u en spoed u zwijgend voort,
Want als een soldaat met een kogel doorboord
Dàn de stem nog van mens of vogel hoort
Staat ginds reeds de wereld te branden.