Spolia mundi

[p. 33]

[II] Intermezzo

[p. 34]

De gedaante

Aan de hand van een grote gedaante
Ging ik door een donkere tuin;
Soms dacht ik: 't was slechts een geraamte -
Maar haar hand lag warm op mijn kruin.

Ontzag vervulde mijn wezen;
Daar zij haar geheim niet schond,
Zocht ik uit haar zwijgen te lezen
Wat ik in haar woorden niet vond.

Eens aanleunend aan haar sterkte,
Doorvoer me een ondraaglijke pijn
Toen 'k plots als vernietigd bemerkte
Dat zij was die ik had kunnen zijn...

Aan de hand van een grote schaamte
Ga 'k sinds door een donkere tuin;
Soms denk ik: ze is slechts een geraamte -
Maar haar hand ligt zwaar op mijn kruin.