Spolia mundi

[p. 32]

Christofoor op het IJ

De veerbel luidt; - en bij de tiende keer
Beurt hij de kop bij 't kraaien al der hanen
En strompelt op zijn klompen naar het veer
En werpt de ketting los en stoot van wal;
Dan, met de nachtwind machtig in zijn manen,
Vaart vloekend Christofoor door het heelal
Tot plots een kind, slechts in een klein dun hemd,
Een handje om zijn grote vinger klemt -
En dan op eenmaal hangt zijn baard vol tranen.