Spolia mundi

[p. 31]

Het hert op de Dam

Wanneer het zout zijn smaak verliest,
De laatste waterwel bevriest
Zal het niet lang meer duren
Of 't laatste hert, o stad, komt driest
Zich aan uw stomheid schuren

En is in u de laatste gast
Die 't mos u van de stoepen graast,
De schimmel van uw muren -
Alleen nog door zijn schim verrast
En 't schimmenspel der uren
Bij 't wisselen der wacht.

En dan op eenmaal wordt het nacht
En staat nog eèns uw Dam vol klacht
En het heelal vol vuren.