Spolia mundi

[p. 29]

Stadsschouwburg

Ik ging een avond naar een vertoning.
Ik zat op een stoel naast een huurkoetsier.
De deugd, sprak de man, vindt ergens beloning -
Indien 't dan niet thuis is, misschien toch hier.
Het doek schoof open: een ontijdse woning,
Een woeste haard, onverwoestbaar fier
Met een galm van hout en een geur van honing -
Verwilderd, verwilderend ver van hier;
En doende in die noodlotssombere omkroning
Van blauwbaard, bloedbaard, sperwer en gier,
Doorwaanzind, doorwoeld van walmzwart vier,
Zag 'k wijzen noch dwazen, dochters noch koning
Doch - om die ène verschijning verschoning! -
Niets dan het Dier...
Maar van de kunst toch de opperste kroning:
King Lear!
En daarvan, van Dalsum, getuig ik hier.