Spolia mundi

[p. 28]

Het warenhuis

Ik zag het donker in het water slapen
Toen 'k huiswaarts ging langs IJ en Amstelkant,
Het trotse huis, waar kooplui als satrapen
De werelden omspanden met hun hand
Terwijl hun schepen voeren om de verste kapen.

Maar toen 't hún scheen of God èn zee èn land
Alleen tot hún gerief en wasdom had geschapen,
Verborg in 't hart dier macht, als pand bij pand,
Hij vlijmscherp tegen hen dit weergaloze wapen
Van, zonder ziel en hart, een koud en wreed verstand.

En 'k dacht: ik zag ook dit vannacht in de Amstel slapen.