't Word grooter plas: maar niet zo 't was. Nederlandse beschouwingen over vertalen 1670-1760

Vertaalhistorie. Deel 3

[p. 70]

20
Koenraad Droste (vert.): Homerus, Odyssee, Rotterdam, 1719.
‘Voorreeden’.

Na een militaire carrière wijdde Koenraad Droste (1642-1734) zich geheel aan de toneel- en dichtkunst. Publiceerde een bijbels epos over David in 1716 en op 77-jarige leeftijd zijn eerste Homerus-vertaling. Uit de voorrede bij zijn tweede, de Ilias bewerking (1721; zie hieronder no. 25), blijkt dat hij zich in zijn vertaalopvatting liet leiden door A.H. de Lamotte, die in 1714 een Franse modernisering en ‘verbetering’ van de Ilias had uitgegeven; zie hierover Smit, 1983, pp. 133-146.

Ik weet niet wat naem ik aen dit Dicht sal geven. Ik kan het geen Oversetting noemen, om dat ik meenigmael van den Grieksen text ben afgegaen, waer in Homerus veel omstandigheden heeft laten invloeijen, die hy om syne Vaersen te vullen, noodig had, en die in de myne overtollig waren, of met den trant der Hollandsche Poëzy niet over een quamen. Daer by heb ik uitgelaten veel herhalingen, die volgens den styl van dien tyd, gebruikelyk waren, en in onse eeuw aenstootelyk syn. Ook vele gelykenissen die my dunkt dat te lang uitgerekt waren. Hoewel ik de gelykenissen selfs niet t'eenemael heb overgeslagen, of heb hier en daer anderen van gelyken sin, in hunne plaets versiert. Ook wel saken selfs, die het selfde betekenen. Die ik somtyds of achter of voor verhaelt heb, na de dwang van 't Rym vereyste: soo dat ik de geschiedenissen meer gevolgt heb, als de woorden, meenende, dat het genoeg is voor myne Landsluiden, dat sy in hunne Moedertael konnen lesen een Dicht, dat de verwondering van soo veel eeuwen geweest is, schoon het door de onuitdrukkelykheit van onse tael, en de swakheit van myn geest veel verloren heeft van de soetvloeijentheit, daer Homerus in uitmunt. Noch moet ik myne Lesers waerschouwen, dat sy myn werk op tweederhande wysen moeten overwegen: eerstelyk daer ik Oversetter ben, moeten sy aen my niet wyten veel ongelooflyke versieringen, die sy daer in sullen vinden, 't geen aen de Poëten geoorloft is, en insonderheit aen Homerus, die den lauwerkroon van de Dichtkunst verdient heeft. Ten anderen, in het geen ik daer van 't myne heb by gedaen, hebben sy recht van my te beknibbelen. Maer ik versoek dat sy de Poëtische vryheit niet t'eenemael willen weg nemen, en

[p. 71]

niet stipt op myne uitdrukkingen willen letten, die hier en daer wat hart hebben moeten vallen, als de offerhanden van zekere Beesten in een genoemt getal beschreven zyn; 't geen, die van de kunst zyn, soo vremt niet sal voorkomen.

De namen der Voorouders van de Helden, en hunne geslachtrekening heb ik meest overgeslagen, om dat ons daer aen niet gelegen is, 't geen aen de Grieken eenige nuttigheit kon geven, mits eenigen hunnen oorspronk daer uit trokken.