Christus en cultuur
(1978)–K. Schilder–
Auteursrechtelijk beschermd§ 11. In de samenvoeging van de beide namen Jezus de Christus wordt de sleutel van het probleem ons in handen gegeven.Daarom is het probleem geen ander dan van: ‘Jezus dè Christus en de cultuur.’ Want in déze sámenvoeging van de beide namen ligt de sleutelGa naar margenoot+ons in handen gegeven. Jezus: de inhoud van zijn ambt (zaligmaken, pleromatisch) DE Christus: de wettigheid van zijn ambt (‘verordineerd’ is Hij door God, definitief) en ook de garantie van zijn ambt (‘met de Geest’, en niet maar met wat olie gezalfd, en dus: altijd bereikend wat Hij definitief in het pleromatischeGa naar voetnoot67) bereiken wil). Die beide namen, die maar één keer zó gecombineerd zijn in déze éne Persoon-met-twee-naturen, brengen stijl in de schijnbare stijlloosheid; geven akkoord uit de | |
[pagina 42]
| |
enkele tonen. Nu we in het licht van de Schriften deze beide namen in Hem verbonden zien, nu is ons een draad in handen gegeven en kunnen we lézen de muziek van ‘Jezus' leven’: ein wohltemperiertes Klavier.Ga naar voetnoot68) Of eigenlijk: niet ‘een’ maar ‘het’ zó getempereerde klavier. Want het ambt van deze man van God komt nu de aandacht vragen. En uit de bediening van het ambt, dat Hij bekleedt in waken en slapen, in gaan en zitten, in spreken en zwijgen, komt onsGa naar margenoot+❘ toe de prediking van de raad van God over Jezus Christus. Dit, wat de éne term van het probleem betreft. En uit de bediening van hetzelfde ambt ontvangen we ook inzicht inzake de tweede term van ons vraagstuk: het cultuurleven. De cultuurtaak. Het cultuurbegrip. |
|