Op den Autheur, En dit Sijn bysonder, en recht-tijdich Werck, Ontdeckende den aert, en gelaetigheyt vande Oude, en Hedendaeghse Dronckaers.
DIe onlanx dwers door 't spits, der Remonstrantse vonden,
Te midden door het breyn van 't Arminjaens beleyt,
Soo moedich heenen streefd', dat wie sich onderwonden,
Te twisten met dees Helt, met dese Schranderheyt,
Sich haest vermeestert sach, benardt, en overwonnen,
Door 't pit van suyverheyt, en t' eenemael gevelt,
Al wat in roeren was: (soo moeste zijn verslonnen,
Al wat de waerheyt dwerst, en sich daer tegens stelt)
Ranst thans den Dronckaert aen, in sijne Suyperyën,
Betrapt het Bacchus-Wicht, te midden in het quaet,
En toont de ys'lijckheyt, van vuyle Slemperyën,
Waer door de Ziel, het Lant, en All verlooren gaet.
Dus gaet dees Sceper voort, ontfout de listigheden,
Seer aerdich van't bedroch, het doodelijck fenijn,
Den aert, de schaed', 't gevaer, en and're schand'lijckheden,
Waer in den Dronckaert leyt, versoopen in den Wijn.
Ontwaeckt die Suysebolt, Ghy Helden der Gelagen,
Door stercken Dranck verhit, 't is lang genoeg vernacht,
Te midden in't gevaer; Ach dat uw' oogen sagen,
Hoe dat den Hemel treurt, meer alsse voormaels placht.
Wat wil dat Hemels-vuur, die flickerende Lichten?
Dat tegens sijnen aert, van boven neder spat?
Die vuurige Comeet', en and're naer' Gesichten;
Van Geessel en van Roed', gesien van Stadt tot Stadt?
| |
Ist niet, om datmen siet, het Lant in sonden droncken?
Gantsch t'eenemael veraert, als of het Sodom was,
In alle Dronckenschap, en Swelgeryën roncken?
Waerom den Hemel stort, dees Sulpher-reegen-plas.
Ontnuchtert Droncken-Swijn, uyt Semele gebooren,
In Kotten opgequeeckt, in Kroegen opgewiecht,
Recht Pesten vande Ieucht, daer soo veel Zielen smooren,
Waer heen, als nae sijn aesch, den Swelger heenen vliecht.
Hoe derft Ghy noch 't Bicong van Alexander noemen?
Den Kop van Hercules, den Schael, den Oliphant
Van Nestor, en den Kroes met Pegels langer roemen?
Recht Bacchus-Waepen-Tuych, noch nemen inde hant?
Is dan de reed'lijckheyt, O Sondaer, dus aen 't hollen?
Is dan de mensch'lijckheyt, dus selsaem vaeck ontmenscht,
Dat Ghy met Philoxeen, en and're Droncke-Bollen,
Om uwen lust te voên, niet hooger tracht noch wenscht,
Dan dat Ghy waert gekeelt, gelijck de Kraenen plegen,
Op dat het sondigh-soet, hier door noch soeter zy,
Terwijl men besigh is, met Glaesen uyt te Vegen,
Te midden in't vermaeck van dese Gulpery.
Ey! Roemt hem altijdt waert, de eere van een Herder
Die, hoe hy langer leeft, noch meer en meer ontbrant,
Om u op 't spoor van deucht, te leyden noch al verder,
Die uwe Ziel ontdeckt; de klippen daermen strant.
Sic cecinit Collega Collegae
BERNHARDINUS de MOOR.
Ecclesiast: Goudanus.
|
|
Auteursrechtvrij