Werken. Deel III

[p. 37]

* IV. Ter Godsschouwing moet men Jezus volgen op den Thabor der bloote gedachte¹⁾ *

Ende hier-omme, op-dat zijn name verhoghet ende verclaert werde in ons, soe zelen wij hem na-volghen opden berch onser bloter ghedachten, ghelijckerwijs dat hem peeter ende jacob ende jan na-volchden opden berch thabor.

1) Gedachte in den zin van het Latijnsche mens: het algemeen geestelijk vermogen.

* A. Openbaring der Godheid in den naam van den Zoon. *

Thabor luydt alzoe vele in dietsche als eene toewassinghe des lichts. Eest dat wij sijn peeter, bekinnende de waerheit²⁾, ende jacob, verwinnende die werelt²⁾, ende jan, vol graciën²⁾, besittende die duechde in gherechticheit, soe leydt ons jhesus opden berch onser bloeter ghedachten in eene woeste verborghenheit, ende openbaert ons hem selven glorificeert in godlijcker claerheit. Ende, in sinen name, opent ons zijn hemelsche vader dat levende boec zijnder ewigher wijsheit. Ende die wijsheit gods beveet onse bloete ghesichte ende die eenvoldicheyt ons gheests in eenen wiselosen eenvoldighen smaec alles goets zonder ondersceet. Want daer is scouwen ende weten; smaken ende ghevoelen; wesen, leven, hebben ende sijn: dit es te-male één in onze verhavenheit met gode. Ende vore dese verhavenheit sijn wij alle ghestaen³⁾, ende yeghewelc in zonderlingher wijs. Ende onze hemelsce vader, overmids sine wijsheit ende sine goetheit, soe begaeft⁴⁾ hi yghewelcken sonderlinghe, na die eedelheit sijns wesens ende sijnder oefeninghen.

2) Exegetische beteekenis van Pieter, Jacob, Johannes.

2) Exegetische beteekenis van Pieter, Jacob, Johannes.

2) Exegetische beteekenis van Pieter, Jacob, Johannes.

3) Staande.

4) Gaeft G, M.

* B. Het uitverkoren, mystieke zoonschap, in en met den Zoon. *

Ende hier-omme, bleven wij altoes met jhesuse op thabor, dat es opden berch onser bloter ghedachten, wij souden altoes ghevoelen toewassinghe nuwes lichts ende nuwer waerheit; want wij souden altoes horen des vaders stemme

[p. 38]

die ons gherijnen sonde uutvloeyende met gnenaden ochte intreckende in eenicheiden. Des vaders stemme horen alle die navolgheren ons heeren jhesu criste, want hi spreect <van>¹⁾ hen allen: ‘Dit sijn mijne uutvercorne sonen, die my alle wel behaghen.’ Ende uut desen behaghene ontfeet yeghewelc mensche ghenade; na die mate ende na die wise dat hem god behaecht. Ende tuschen <dien>²⁾, dat ons god behaecht ende dat wij gode behaghen, soe wert gherechte minne gheoefent; ende soe ghesmaect yeghewelc sijns namen ende zijns ambachts, ende de vrocht zijnder oefeninghen. Ende hier zijn alle goede menschen verborghen den-ghenen die der werelt leven, want die zijn doot vore gode ende sonder name, ende hier-omme en connen sy niet ghevoelen noch ghesmaken dat den levenden toebehoort. Dat uutvloeyende gherijnen gods maect ons levende inden gheeste, ende vervult ons met graciën, ende verclaert onse redene, ende leert ons te bekinnen die waerheit ende ondersceet der duechde, ende behout ons staende vore de jeghenwoordicheit gods in alsoe groter macht, dat wij allen smaec ende al ghevoelen ende alle uutvloeyende gaven gods ghedraghen moghen sonder falieren van gheeste. Maer dat intreckende gherijnen gods eyscht ons één te sine met gode, ende dat wij ons ontgheesten ende sterven in salicheiden, dat es: in die eeneghe³⁾ minne die den vader en<de> den sone beveet in één ghebruyken, Ende hier-omme, alse wij gheclommen sijn met jhesumme opden berch onser onghebeeltheit, eest dat wij hem dan na-volghen met eenvoldighen ghesichte, met inneghen behagene, met ghebrukelijcker neyghinghen, soe ghevoelen wij de sterke hitte des heilichs gheests, die ons verberren ende versmelten⁴⁾ doet tot in die eenicheit gods. Want daer wij, één met den sone gods, minlijc wederboecht zijn in onse beghin, daer horen wij des vaders stemme die ons intreckende gherijnt; want hi spreect alle sine vercorne in sinen ewighen woorde: ‘Dit es mijn lieve sone inden welcken ic my met-beha-

1) Om. F.

2) Add. D, M.

3) Eéne. Unissimum et simplicissimum Jord.

4) Smelten G.

[p. 39]

ghede¹⁾.’ Want ghi zult weten dat die vader met den sone, ende die sone met den vader hebben gheoefent een eewich behaghen van dien²⁾ dat die sone onse menscheyt aen-nemen soude, ende sterven soude, ende alle die vercorne wederbringen soude in haer beghin. Ende hier-omme, eest dat wij overmids den sone verheven werden in onsen oerspronc, so horen wij die intreckende stemme des vaders die ons verclaert met eewigher waerheit: ende die waerheit vertoent ons dat wide ontplokene behaghen gods daer alle behaghene in beghinnen ende inden. Aldaer falieren alle onse crachte, ende wij vallen voer ons neder in onse opene ghesichte, <ende worden>³⁾ alle één, ende een al⁴⁾, in dat minlijcke omhelsen der driër eenicheit. Daer wij dese eenicheit ghevoelen daer zijn wij één wesen ende één leven ende ééne zalichede met gode; ende daer zijn alle dinghe volbracht, ende daer vernuwen alle dinghe. Want daer wij ghedoept werden in dat wilde behelsen der minnen gods, daer es yeghewelcs vroude alsoe groot ende alsoe zonderlinghe, dat hy niements vroude ghedincken noch ghemerken en can. Want hi es daer ghebrukelijcke minne, die selve es al, ende buten haer niet soeken en darf⁵⁾ noch en mach⁶⁾.

1) Medebehagen schepte. Lat. complacui. Wel behaghede H; wael mede behage M.

2) Hierom.

3) Om. F.

4) Een geheel, unum omne Jord.

5) Behoeft.

6) Kan.