Surinaamsche mengelpoëzy

(1804)–Paul François Roos– rechtenstatus

Dit letterlievend koor kan elk ten nutte	strekken;
Zyn vriendlyk uitzigtlagcht om 't bassen van den	nyd;
Het weet den hoorer zelfs zodanig op te	wekken;
Dat hy een dichter word, zichzelven als ten	spyt.
ô Eedle dichtkunst! ô hoe heerlyk is uw	luister!
Nu slaat uw lieve maat eens ras, dan weder	traag;
Uw kracht beschaaûwt het licht, uw kracht verlicht het	duister,
En mangelt het aan stof, dan zegt gy daadlyk:	vraag,
‘ô Jonge dichter! vraag, en sla het oog ten	hemel:
‘Hier vind gy stofs genoeg, 't zy gy de stille	nacht,
‘In haare statigheid, of 't glinsterend	gewemel
Der maan en sterren maalt, haar' invloed en haar	kracht;

't Ontbreekt u nooit aan stof, als gy uw borst voelt	gloeijen;
Geen kunst is op deeze aard' zo ryk als uwe	kunst:
Zy tergt het zwaarste lot, en blyft in rampen	bloeijen;
Zy haat de ledigheid, den yver schenkt zy	gunst.
Vaar voort dan, dichtrenry! bevlytig u, by	trappen;
't Gebrekkige uwes werks word door verbeetring	schoon;
En daar gy minnaars zyt der eedle weten-	schappen,
Zy, in uwe oefening, de zucht tot eer uw	loon.
Een ieder van u trachte in 't yvren uit te	blinken.
Iets, 't geen dit land betreft, is 't meest van	aanbelang;
Het zal d' Europeaan het zoetst in de ooren	klinken:
Hun zang behaagt ons oor, hun oor ons maat-	gezang.
Dat nuttigheid steeds vloeij' door uwe dicht-	gedachten;
Houd in uw werk het oog op destigheid van	taal;
En kunt gy door uw' zang het heil des volks	betrachten,
Hoe groot, ô kunstenry! is dan uw zege-	praal!
Te bouwen op dien voet, naar zulk een doel te	streeven,
Maakt ons genootschapswerk zo nuttig als	verheven.