|
| |
| |
| |
Veldzang.
Nehelinas, Chilono, Philoto.
De lagchende Phoebus kwam pas uit het oosten,
Om door zyne komst alle wezens te troosten,
Wanneer Nehelinas, ter zyde de bron,
Wier nat zich verzilvert door straalen der zon,
By 't Pârasche boschje, zyn netten liet droogen.
Hier zong hy de goden ter eer, en 't vermogen.
Der heilzaame kruiden, die 't Pârasche woud
Een' schat doen bezitten waardig dan goud.
Dus zingende zag hy, door 't lommer der boomen,
Twee jeugdige jaagers met spoed tot zich komen:
Dees boogen voor hem zich met eerbied ter neêr,
En spraken: ô Grysaart! 's lands roem en 's lands eer!
Wy hebben dit uur tot een' zangstryd verkooren:
Verleen ons, rechter, aandachtig uwe ooren,
| |
| |
En schenk, Nehelinas! den winnaar tot loon,
Dees groene gevlochten, dees statige kroon.
Toen sprak Nehelinas: Dees cederenkringen
Getuigen myne uitspraak! Begint straks te zingen!
| |
Chilino.
ô Godheën, die woont door het groote heeläl,
Op 't hooge gebergte, en in 't bosch, en in 't dal!
Ik zing van dien tyd toen de negen godinnen,
In plaats van te zingen, katoen moesten spinnen,
Waardoor zy gramstoorig verzochten, de zon
Al 't water te trekken uit Helikons bron.
't Gevleugelde paard, Voor een' molen gespannen,
Wierd sluks, na de maling, het land uitgebannen,
En, schoon ook het beest had een' splinter in 't been,
Toch joeg men dien klepper al hinkende heen.
De goden, hierdoor op de landstreek verbolgen,
Begonnen de zangers toen zwaar te vervolgen.
Hoe streng was hun vonnis, hoe vreeslyk hun lot!
Straks wierd elke zanger verkeerd in een tod,
Die saam hier nog daaglyks, by laage moerassen,
En knorren en morren en tjilpen en krassen,
| |
| |
Alwaar zy zich voeden met vuilnis en kaf.
De wraak van de goden is langzaam, doch straf.
Maar moeder Minerv', door dit straffen bewogen,
Sprak dus tot Apollo, met traanen in de oogen:
ô Vader der dichtkunst! ai, hoor myne klagt:
Gedoog dat die kunst weêr in 't west' word' gebragt!
Hy knikte haar toe, en beval zyne schaaren
Om dichters te vormen, en luiten en snaaren
En cythers te strooijen, door 't bosch en door 't veld:
Zo wierd bier in 't west' toen de dichtkunst hersteld.
| |
Philoto.
't Lust my, Nehelinas in schaâuw deezer kringen,
Den roem en den lof van Dania te zingen.
Dania, wier schoonheid de woudnimphen tart!
U err ik, u min ik, u draag ik in 't hart.
Wanneer gy gaat wandlen door geurige weiden,
Dan schynt zich rondom u een glans te verspreiden,
Zo hel zyn uwe oogen, wier schoon my verwon:
Haast zyn hunne straalen als straalen der zon.
Wanneer ik u, tripplend, door 't boschje hoor juigchen,
Dan schynt voor uw' voet ieder grasje te buigen,
| |
| |
En 't Zephiertje lescht van uw lipjes zyn dorst;
Dan zwiert uwe hairlok, dan golft uwe borst,
Dan zitten de zangers der bosschen te luistren,
Dan smeed gy de boeijen der min, die 'my kluistren.
Dania, wier schoonheid de woudnimphen tart!
U eer ik, u min ik, u draag ik in 't hart.
Dania bemint my: haar liefelyk lonken
Heeft my met den naam van haar' minnaar beschonken.
Ik weet dat Dania Philoto bemint;
Ik weet dat myn zang haare tederheid wint.
Zy mint en het lommer en 't zoet myner woning.
Ik ruilde myn lot niet voor 't lot van een' koning:
Haar rechte hand schonk zy my gistren op trouw;
Haast noem ik Dania myn gade, myn vrouw!
Nu sprak Nehelinas: ô Jeugdige knaapen!
Vaart voort in de zangkunst uw vreugde te raapen.
Ik schenk, ô Philoto! dees gift tot uw loon:
Zy strekke uw Dania ter huwelykskroon.
|
|
Auteursrechtvrij