|
| |
| |
| |
De overwinning van Aroukoe,
30 april, 1790. Toewyding.
U, die, reeds van uwe eerste jeugd,
Door krygsbeleid en heldendeugd,
De toomelooze moordbarbaaren,
In spyt van 't ontoeganglykst woud,
Te temmen wist; die, fier en stout,
Ten trots van duizend lyfsgevaaren,
Nooit wederkeerde dan als winnaar van den stryd.
U, Friderici! zy myn eerzang toegewyd!
Waar Marowyne met haar zwaare golven vloeit,
Door rots en bank by bank de grootsche scheepvaart boeit,
| |
| |
Haare oevers davren doet door steile watervallen,
En Suriname scheid van 't vaste strand der Gallen:
In 't midden van dien stroom had, op een hoog stuk land,
De gryze Bonnie 't rot der rooveren geplant;
Een bende, die, geducht voor Suriname's oorden,
Zo dikwerf blyken gaf van plundren, branden, moorden;
Een bende, die, verhit en tuk op 's blanken bloed,
Ons, op haar' enklen naam, van woede siddren doet.
Nieuw clarenbeek moog' van hunne euveldaên getuigen,
En de arme Merle, die voor overmoed moest buigen,
Voorleden jaar door hen, in doodsängst, weggevoerd:
Een daad, die yzing baart, en 't menschlyk hart ontroert!
Na dees gelukking stoof de woeste hoop naar boven,
Waar Suriname ruischt, en trof een drietal hoven,
Vermande slaaf by slaaf, stak huis by huis in brand,
En, wat hen weêrstand bood, was daadelyk van kant.
Hoe wierd hun moordlust op de blanken daar ontstoken!
My dunkt, ik zie het puin en 't bloed van verr' nog rooken!
Dees schenddaad was een dolk in 't hart van dit gewest.
s' Lands vaderen, wier zorg op staatkunde is gevest,
Belegden straks den raad, en Stoelman word verkoren
Om 't hol der moordenaars naauwkeurig op te spooren,
| |
| |
En post te vatten, waar die bende zich bevond:
Hy gaat, by vind, en plant de wraakvlag in den grond.
't Hoofd Bonnie, op 't gezigt van 't eêlste puik der mannen,
Den geessel van het bosch, den schrik dier moordtirannen,
Roept zyne bende saam' en wakkert hunnen moed:
‘Ginds,’ zegt hy, ‘staat de held, die alles siddren doet,
Die ons zo menigmaal heeft dorp by dorp ontnomen,
En in het sombre woud het bloed myns volks doen stroomen!
Gaat, wreekt de geesten, die ontlyfd zyn door zyn staal.’
Zy gaan: hun aanval word hernieuwd tot negenmaal,
Doch word ook negenmaal door hem te rug geslagen.
Uw schedel, Stoelman! zal hiervoor de lauwren draagen,
Die gy verdiend hebt door uw' moed en krygsbeleid.
Zelfs Bonnie, schoon barbaar, roemt uwe dapperheid.
Uw daaden staan in 't hart der burgren ingedrongen,
Terwyl uw eedle naam, bestorven op de tongen
Van ons en 't nageslacht, steeds leeven, zal, zo lang
Men waare dapperheid vereeuwigt door gezang.
't Lust my den lof en eer van andren ook te zingen,
Die mede naar den prys van eerlauwrieren dingen.
De braave Beuteler vervangt thans deezen held,
(Wiens byzyn aan het fort vereischt word,) en bestelt
| |
| |
Het all', om Bonnies dorp verrasschende aan te tasten;
Hy geeft de hopliên en roemzuchtige oorlogsgasten
Bevelen, om 't gehucht van achtren aan te doen,
Zo ook aan Mangold, die, door 't natte jaarsaisoen,
Verhinderd wierd, het dorp ter zyde te bespringen.
'k Zie thans een' heldenstoet door 't dichtst der bosschen dringen
Die, na veel' moeilykheên, des vyands voorpost zien:
't Gevloekte moordrot durft hier wakkren weêrstand biên;
Doch Kremer, Kubeler, en Eube, doen hun schaaren
Aanrukken op den drom der schennende barbaaren,
Terwyl het bosch weêrgalmt door 't donderend musket.
De wraak vormt heldenmoed; men nadert tred by tred.
Twee zoonen van dit land, Bellona's voedsterlingen,
Tallans en Berkhoff, ziet men, als om stryd, hier dingen
Wie 't meest in eer vermag; elk staat gelyk een muur,
En bliksemt in het bosch met onöphoudlyk vuur.
De vyand deinst, doch wil nog voet voor voet betwisten.
Het bloed der jaagers en der vryliên raakt aan 't gisten,
Door braave hopliên op het dapperst' voorgegaan.
Verwoedheid grimt den dood by elken voetstap aan.
De wanhoop doet aan 't rot het alleruiterst waagen,
Doch eindlyk word de drom gantsch uit het veld geslagen,
| |
| |
Terwyl het overschot zyn heil zoekt door de vlugt.
De hopliên te gelyk zyn de eersten, die 't gehucht
Manmoedig binnen gaan; men ziet op hunne schreden
Den jeugdigen Tallans met Berkhoff binnen treeden,
Gevolgd door 't moedig volk. Thans is een ieder uit
Op nazoek in het dorp, en krygt een' schoonen buit.
Het oog van Kremer staart op d'omtrek der moerassen:
Hier snufflend, vind hy zich op 't heugelykst verrassen
Door Merle, die zich in een' zwamp verborgen had.
De hopman, nog met bloed der moorderen bespat,
Omarmt dien braaven man met een gemoed, zo teder,
Dat hy, al staarende, zinkt door ontroering neder
In de armen van zyn' vriend, die zyne daaden roemt,
Hem zynen Jonathan, en zyn' verlosser noemt,
Terwyl zy beiden God voor dees hunne uitkomst danken.
't Verwonnen dorp weêrgalmt door overwinningsklanken!
Men zend in alleryl de tyding naar den post,
Dat reeds het dorp bezet, en Merle was verlost.
De hoofdman Beuteler ontrustte de picquetten,
Intusschen, aan den stroom, om daardoor te beletten
Dat soms de gantsche troep zich voegde by elkaêr.
Terwyl hy bezig is, krygt hy de blyde maar'
| |
| |
Dat Bonnies moordgehucht geheel was ingenomen.
Hy schryft aan Kremer om op 't spoedigst af te komen
Met Merle, om straks dit nieuws te brengen aan het fort.
Wie is 'er, die, met my, niet aangedreven word
Om met erkentenis den roern van zulke braaven
In 't burgerlyke hart voor eeuwig in te graaven?
|
|
Auteursrechtvrij