|
| |
| |
| |
Tuingedachten.
Gistrenmiddag, by het daalen
Van de lieve zonnestraalen,
Zat ik in myn tuintje neêr,
Waar de bloemtjes sleurig bloeijen,
Waar de groenten welig groeijen:
'k Sloeg myne oogen ginds en weêr,
Naar myn pakhuis, naar myn woning;
'k Dacht, ik leef hier als een koning,
Maar al denkend trok de band
My naar 't dierbaar vaderland.
'k Dacht, kon ik eens zo veel gaêren,
Om, na een of twee paar jaaren,
Heen te vaaren naar Euroop',
Deventer! uw buitenvlekken
Zouden my tot woning strekken:
Denkend voed men groote hoop.
| |
| |
'k Zou, by komst, geen tyd verliezen,
Maar my straks een woonplaats kiezen
'k Zag dan, door myne eiklaan heen,
Naar de Roôbrug, die, voordeezen,
Plag de hof myns heils te weezen;
'k Waar' dan daaglyks wellekoom
By myn moeije en by myn' oom;
'k Zou des avonds, als een baasje,
Met twee paardjes voor myn chaasje,
Ryden, dat het gonst en gudst,
Naar myn hofplaats Roozenlust:
Wat zoude ik daar vreugde raapen!
'k Zou 'er als in roozen slaapen;
Echter sliep ik nooit te laat:
'k Waakte met den dageraad.
'k Zou dan naar myn hengels zoeken,
Om het vischje te verkloeken
In den vyver, die het huis
Rondom kuscht met zagt geruisch.
'k Zou 'er snoeken, karpers, aalen,
En een zootje baars uit haalen,
| |
| |
Die 'k, daarna dan, rap en vlug,
Met een sneê zo op den rug,
Klaar zou maaken om te kooken:
Helder zou ik 't vuurtje stooken;
Wyl zelsklaargemaakte visch
Nog wel eens zo lekker is.
Had ik juist geen lust tot visschen,
'k Zou my 's morgens dan verfrisschen
By het boschje, welkers zoom
Door een' kleinen waterstroom
Word besproeid; 'k zou 't oog verzaaden
In een reeks van bloemsieraaden,
Eêl van geuren, schoon en prat.
'k Zou me op 't bankje laaten vinden,
Onder gindsche groene linden,
Waarin zangster Philomeel
Orgelt uit eere orgelkeel,
En het zoet van 't buitenleven,
Fluitend, wil te kennen geeven.
'k Zou van daar my voorts begeeven
Langs de velden, langs de dreeven,
| |
| |
Waarin 't koeitje, wel te moê,
Graast tot aan den enkel toe.
Wandelend met zagte schreden,
Zoude ik 't lusthuis binnentreeden,
Met een' kusch, tot morgengroet.
'k Zou met smaak dan koffi drinken,
En door room dat vocht doen zinken.
't Wierd dan tevens ook ras tyd
Om te denken aan 't ontbyt;
'k Zei' dus tot myn dienstmaagd: ‘Styntje!
Sny me een stuk van 't mastelyntje,
En breng daadlyk op den disch
Knolradys, die jeugdig is.’
Dat is boter om te roemen!
'k Proef 'er klaver, gras en bloemen,
Ja de Mei uit, dat smaakt eêl!
Kyk die kaas: hoe varsch, hoe geel!
Eigenmaaksel van myn boeren,
Die op zulke heeren loeren,
Welken, ryk, van 't westerstrand,
Keeren naar hun vaderland.
| |
| |
Na 't ontbyt zou 'k Jansje vraagen
Of zy, met een koets of wagen,
Wilde ryden naar de stad;
Om in 't schuitje meê te vaaren,
Langs het loof der beukelaaren,
Naar Philotus, onzen vrind,
Die, schoon ryk, het land bemint?
Wilde ze op de lustplaats blyven,
En met werk haar' tyd verdryven,
Ja, 'k had dan ook blyvenslust,
En zocht straks myn werk in rust.
'k Vond, als Cats, dan geen bekwamer
Daartoe dan myn boekenkamer:
'k Las daar 't geen myn hart en ziel
Op dat pas het meest geviel:
'k Zou de lieve zanggodinnen
Daar, zowel als hier, beminnen;
'k Schreef soms brieven, bly te moê,
'k Zou myn vrienden brieven schryven,
Hen vermaanen om de schyven
| |
| |
Te bewaaren met verstand,
Om daarmeê naar 't vaderland
Heen te kruijen, en hun dagen,
By ons, naar hun welbehagen,
Door te brengen op het veld.
'k Wou zo veel,... maar 'k heb geen geld.
'k Zou hen melden, hoe wy leefden,
En gestaâg naar wellust streefden,
Hoe zich de allereêlste visch,
Dagelyks, op onzen disch,
Kwam in overvloed vertoonen.
'k Sprak van doppers, boerenboonen,
Met een kalfsschyf, hagelwit,
Waar en ziel en sap in zit;
Sap dat, houd men 't één' dag over,
Lilt en beeft gelyk een lover.
Zulk een disch is wél gesteld.
'k Wou zo veel,... maar 'k heb geen geld.
'k Zou hen weeten uit te breiên,
Hoe wy lekkere aardebeien,
Zo als 't nagerecht op kwam,
Hoopten op een' boterham,
| |
| |
Die dan, wit van 't suikerstrooijen,
Keurig smaakte; voorts aan 't pooijen
Van een glas met druivennat,
Op het welzyn van de vrinden,
Die zich in het west bevinden,
Dat zy schielyk, net als wy,
En by d'Yssel, op hun hoeven,
't Vaderlandsche leven proeven,
Waar noch vrees noch zorg hen kwelt.
'k Wou zo veel,... maar 'k heb geen geld.
Gistren middag, by het daalen
Van de lieve zonnestraalen,
Zat ik in myn tuintje neêr,
Waar de groenten welig groeijen,
Waar de bloemtjes fleurig bloeijen.
'k Sloeg myne oogen, ginds en weêr,
Naar myn pakhuis, naar myn woning;
'k Dacht, hier leef ik als een koning,
Daarom, wat verlang ik meer!
|
|
Auteursrechtvrij