Surinaamsche mengelpoëzy
(1804)–Paul François Roos–
Auteursrechtvrij
[pagina 124]
| |
Zeeklagt,
| |
[pagina 125]
| |
Want hy, die 's lands vervalGa naar voetnoot(*) den volke stelt ten toon,
Krygt niet dan vyandschap en laster tot zyn loon,
Te meer, wanneer zyn taal 's lands welzyn zoekt te staaven.
Gelei, ô westewind! de jonge jan ter haven!
ô Heuglyk wingewest! wat heb ik u misdaan?
Toon my myn wanbedryf, toon my myn' misslag aan.
Heb ik, 't voorleden jaar, van deugd en pligt verbasterd,
In 't dierbaar vaderland den staat uws lands belasterd?
ô Neen, de kalmte, die zich in myn ziel bevind,
Betoont dat ik u nooit gehaat heb, maar bemind.
De ontwikkelende tyd zal u myne onschuld leeren.
't Valt echter hard my van een volk te zien onteeren,
Welks roem, welks eer, welks kunst, welks treflyk gastvryrecht
D'Europeaan door my in maat is voorgelegd.
'k Gevoel een' weêrzin in myn noodlot te overweegen.
Blaas vry, noordoostenwind! 't loopt my toch alles tegen;
Dryft vry, ô beemden, vol van wonderbaarlyk kroost!
Langs 't slingrend schip; myn ziel vind geen vermaak of troost
In groote wonderen, die 't zielsgestel verstommen;
Spuit vry het water tot aan 't zwerk, geschubde drommen
| |
[pagina 126]
| |
En zeegedrochten! 'k schuw dat vreesselyk gezigt;
Rys vry aan de ochtendkim, verruklyk oosterlicht!
Schiet vry, ô blanke maan! uw tintelende straalen
Langs de oppervlakte der azure waterzaalen;
Ga vry, ô starrenheir! met pracht aan 's hemels boog
Ten reije, en strek den mensch tot wonder in zyn oog:
Myn droeve ziel is wars die wondren naar te draaven.
Gelei, ô westewind! de jonge jan ter haven!
Maar ach! de westewind verhoort myn bede niet;
Het trouwloos pekelnat vergroot myn zielsverdriet.
't Word avond, en ik zie de lucht allengs verdikken,
En 't aklig duister doet my voor gevolgen schrikken.
De veege bruinvisch springt en dobbert op en neêr;
De meeuw, als voorboô van het ongestuimig weêr,
Piept vreeslyk langs ons boord; ik zie de bliksemstraalen,
Al slangswyze, uit het zwerk in 't water nederdaalen;
De schorre donder, met een vreesselyk gerucht,
Volgt straks het weêrlicht na, en klatert door de lucht;
De woeste golf begint haar kruin met sneeuw te hullen;
De winden raaken los; men hoort hen loeijen, brullen,
En fluiten door het wand, van zwellend zeil beroofd;
De stoute zeeman, door het schel geruisch verdoofd,
| |
[pagina 127]
| |
Yst voor 't aanschouwen van de hemelhooge baaren,
Die, stortende over 't schip, hem niet dan doodsgevaaren
Voor 't sterflyke oog doen zien; 'k zit in de scheepskajuit
Al siddrend, en een zee slaat all' de blinden uit,
Zodat ik my alreede in 't zilte nat zie zwemmen.
De doodvrees nadert, 'k voel het bloed in de adren stremmen,
En leer hierdoor den staat van een' die sterven moet.
De kiel, gegeesseld door het pekel, schynt verwoed,
En schud en slingert zich op 't vreeslykst heen en weder;
Nu stygt zy naar de lucht, dan snelt de boegspriet neder
In 't diepst des afgronds, waar zy draait, en woed, en tiert,
Totdat zy, draaijend, weêr ten tin der golven zwiert.
De donkre nacht komt my een dubble vrees verwekken:
Elk golf schynt my als tot een graf te zullen strekken.
Hoe zeer in dit gevaar de doodsangst my bekroop,
Gevoelde myne ziel zich nog gevoed met hoop,
Om 't dreigend doodsgevaar, met hulp van God, te ontkomen.
Heb dank, ô Vormer van de ontembre waterstroomen!
't Zuidoost klaart zagtjes op; de wind, allengs geboeid,
Word slap en slapper; en 't gewoel der golven spoeit
Al traag en traager voort; men hoort den zeeman zingen,
En ziet hem, naauw' 't gevaar ontgaan, de wevelingen
| |
[pagina 128]
| |
Opëntren, en het zeil ontbinden van de raê.
ô Ongelukkig volk! 'k zie u met deernis na:
Wat moet ge op 't zwalpend nat voor 't kostje wroeten, slaaven!
Gelei, ô westewind! de jonge jan ter haven!
Driewerf gelukkig hy, die, in zyn vaderland,
Neemt voor zyn huisgezin een handwerk by de hand!
Driewerf gelukkig hy, die, vergenoegd en wakker,
Den loop zyns levens slyt by 't ploegen van zyn' akker!
Deeze is gelukkiger dan die, vol zorg en schroom,
Zyn ligchaam waagen meet op d' onafmeetbren stroom,
En vaak voor bank en strand en klip en onweêrsvlaagen
Zich bloot stelt op een hout, dat, heen en weêr geslagen,
Door kracht van 't rollend nat, den sterfling siddren doet.
Maar zagt, daar komt een troost in 't klaagende gemoed:
Ik zie den steven reeds 't kanaal naar binnen steeken;
'k Zie 't land van Albion met zyne vruchtbre streeken,
En word, al zeilende, van verr' Calais gewaar.
ô Woedende noordzee! behoed my voor gevaar,
Nu ik ben dobbrende op uw zilte waterplassen!
't Gaat wel: daar komt de kust van Neêrland ons verrassen;
Staak dus uw zeeklagt vry, vervrolyk u, myn zin!
Geluk! daar zeilt de kiel het heilryk Texel in.
|
|