|
| |
| |
| |
De plantaadje Spieringszorg.
Toegezongen, op den Isten January, 1788.
Zyt welkoom, morgenzon, die, by de wisseling
Des jaars, uzelve vormt een' nieuwen loopbaanskring,
Die jaaren, eeuwen, ja all' de afgerolde tyden,
Zo onbegryplyk ziet in hunne vakken glyden!
Hoe deftig stygt gy naar den hoogen hemeltop!
By uwe klimming klimt ook myne denkkracht op,
En roept my om dit oord, zo zalig in myne oogen,
Te sieren met een trits van dichtkunsts eereboogen.
Het grootsch matappica voert hier zyn kristallyn,
Niet kronklend, maar door kunst in eene rechte lyn.
| |
| |
Zyn zoom, bepaereld met een tal van vruchtbre hoven,
Voed duizend zangers, (die grooten Schepper looven,)
Van elders hier gelokt door 't schoon van deeze streek.
Gy, klein matappica! trotst de warapperkreek,
Waar 't statig annaaszorg mag op zyn ligging roemen;
Dit heerlyk spieringszorg durft u zyn zuster noemen:
De bron van vruchtbaarheid vloeit mede uit zynen schoot.
ô Ja, myn spieringszorg! gy, gy zyt waarlyk groot.
'k Zal hier, in 't laantje, waar de geuren 't hart verblyên,
My op het zagte dons der kruidjes nedervlyen,
En zingen uit de borst, wat kunst en vlyt bestaan,
Die 't onbebouwde land zyn woestheid doen ontgaan,
En op een hei, voorheen vol zwampen en moerassen,
De koffi en katoen zo heerelyk doen wassen:
Maar welk een hol geruisch stoort hier myn' denkenslust!..
Ik luister.... 't is de zee, die ginds de stranden kuscht.
Het oostenwindje, dat ons 't meest hier kan bekooren,
Voert dit geruisch, door hulp der echoos, in myne ooren.
Blaas op, zoet windje! blaas! opdat het Hollandsch schip
Behouden in den mond van Suriname slipp',
En ons iets heugelyks van 't vaderland moog' melden.
Dan klinkt myn luit langs bosch, langs beemden, en langs velden.
| |
| |
Gestreeld door deeze hoop ga ik den vyver rond,
Wiens helder vloeikristal het vischje me op den grond
Doet zien, dat dartlend zwemt en tiert rondom zyn gade.
ô Ja! vervrolyk u, en teel, want, vroeg of spade,
Zult gy, schoon ge u verbergt in 't buigzaam waterlisch,
Tot spys en sieraad zyn van 's gastheers gullen disch.
'k Ga nu naar 't hokje, by de groote tamarinde.
Ei zie, hier is een hert, gepaard met zyne hinde;
Hun woestheid is voorby: zy likken my de hand.
Ik zwyg... myn dichtluim word gebonden aan den band,
Door Hoogvliet's hoogen toon in 't heerlyk zydebaalen.
Maar deeze schoone tuin doet my weêr adem haalen.
'k Bewandel 't middenpad, al zingend, heen en weêr,
En zie met aandacht op de kerssenboomen neêr;
Dan eens op zyde naar het huis met glazen raamen;
'k Zeg zagtjes, dit gebouw behoeft zich niet te schaamen
Voor Gerard's lusthuis, dat, schoon 't trotscher is gesticht,
Juist aan het oog vertoont hat zelfde tuingezigt.
'k Ga verder, en beschouw de vreemde kruidgewassen:
Dit doende, komt een heg vol druiven my verrassen,
Waarop de morgendaauw nog versch gerchilderd is.
Myn snoeplust word gewekt, ik proef...wat smaakt het frisch!
| |
| |
Dit noopt my daadlyk om twee trosjes af te breeken.
Elk vruchtje, dat myn hand in mynen mond mag steeken,
Herroept, ô Roôbrugshof! in my uw welig oord:
Wat brengt gy persiken en abrikoozen voort!
Wat smulde ik menigmaal van zwangere morellen,
Van applen, peeren, en gekleurde muskadellen!
'k Denk nog om u, ofschoon die tyden zyn voorby;
'k Leef in dit wingewest ook aangenaam en bly':
Ja, kost gy, in dit uur, in mynen boezem leezen,
Zo zaagt gy dat geen vorst kan vergenoegder weezen
Dan ik my thans bevind: dit Suriname heeft
Ook lekkernyen, die het vaderland niet geeft.
Ons bosch is vol van wild; de zee schenkt ons haar gaaven;
De schildpad doet zelfs spys uit dorre stranden graaven;
En wie belust is op een duizendtal van ooft,
Treed' deeze laan slechts in: hoe mildelyk belooft
Het vruchtbaar aardryk hier des landmans vlyt te loonen!
De vruchten hangen hier van 't opperste der kroonen,
Tot daar de laagste tak op 't aardryk nederbuigt:
't Is wel met recht dat hier 't gevederd zangkoor juigcht.
Zingt, beestjes! uw gezang kan myne denkkracht treffen,
En doet my, in dit uur, myn heil als mensch bezeffen.
| |
| |
Wie zoude op deezen hof, waar alles welig groeit,
Waar 't hupplend schaapje graast en 't dankbaar koeitje loeit,
Waar zich 't verruklykst schoon om stryd schynt aan te bieden,
Niet gaarne leeven en de logge stadzorg vlieden?
Gezegend noem' men hem, gezegend van omhoog,
Die 't eindperk van zyn lot op u verwachten moog'!
|
|
Auteursrechtvrij