|
| |
| |
| |
Suriname
oorlogszang.
Wat kan het woud den mensch een' schat van wysheid schenken!
Elk blaadje, dat men ziet, verschaft ons stof tot denken.
Verrukkelyk verblyf, belommerd deelgenoot
Van duizend klagten, die ik uitstort in uw' schoot!
Gy waart getuige, hoe ik hier, vóór zestig weeken,
Toen ik het oorlogsvuur zag in myn land ontsteeken,
Angstvallig uitriep: ach! myn voedster! sta my by!
'k Ben weerloos, ik verwacht en magt en hulp van 't Y!
Ik zag, met droesheid, hoe myn rykgeladen kielen
By 't uitgaan van den mond in 's vyands handen vielen;
Het gruwzaam misdryf, op Eustatius gepleegd,
Ontwrong me een' tranenvloed; naauw' was die afgeveegd,
Of 'k hoorde de overgaaf van 't drietal nagebuuren:
Toen beefde ik, wyl ik dacht, nu zal 't myn land bezuuren,
Te zwak van oorlogsliên; 't is dwaasheid dat men spreekt
Van moed en dapperheid wanneer de kracht ontbreekt.
| |
| |
Den Brit, wien magt en tal van volk en kielen sterken,
Waar' 't licht de neêrlaag van myn forten uit te werken;
'k Zag echter dat myn land, door schrander staatsbeleid,
Versterkt wierd; 'k zag myn' raad gestaâg in bezigheid,
Om en den krygsman en den burger aan te spooren
Tot tegensland, indien de Brit 's lands rust kwam stooren.
De toevoer draalde vast, de duurte steeg ten top:
Dus deed behoeftigheid zich meer en meerder op.
Hoe griefde dit myn hart met druk, totdat, ten lesten,
Een tal van schepen, uit onzydige gewesten,
Den nood vervulde! ja, wat was myn ziel verblyd
Dien morgen, toen men my, in dien benaauwden tyd,
Terwyl ik peinzend zat, op 't onvoorzienst kwam stooren,
En vreugdetyding bragt, die 'k u, ô woud! laat hooren!
Den vyfden van August' van 't laatstverloopen jaar
Herleefde Neêrlands roem in Neêrlands heldenschaar':
De Brit, by Doggersbank, trots op een aantal schepen,
Dacht, stout, myn voedsters vloot naar Pleymouth weg te sleepen;
Men raakte slaags, en 't vuur van 't zwangere metaal
Beroerde, loeijende, de poort der afgrondszaal;
Hier zag men Trompen, ginds verwoede Brakels, vechten:
't Was of die eerste slag reeds d'oorlog moest beslechten.
| |
| |
Een stroom van heldenbloed beverwde Thetis plas;
't Scheen of De Ruiters ziel in Zoutmans ligchaam was!
'k Moet u, ô Parker! ook den grooten Parker noemen:
Het heeft iets Godlyks in, zyns vyands deugd te roemen.
Gy deinsdet, bleek van spyt, verstoord, vergramd, verwoed,
En riept, dat Batoos kroost geleek een' leeuwensloet!
ô Britten! Brittén, die door waan u laat verblinden!
Gy zult in Holland nóg dat oude Holland vinden,
Het kroost der helden, dat uw volk by Chattam zag,
Handhaavnend nog dit uur den roem van Neórlands vlag;
Uw scheuringvlek, en die der wreedste wanbedryven,
Zal zelfs uw naneef nooit uit uw geschiedboek wryven.
Ge ontroerde, ô blyde maar'! dit moederlyke hart;
Myn stamelende tong, door blydschapstaal verward,
Myn ziel en zinnen, door uw klanken opgetogen,
Ontwringen 't vreugdevocht aan myne erkentlyke oogen.
't Is waar, 'k heb menigmaal de lucht met klagt vervuld;
Maar 'k troostte my ook vaak met hoop en met geduld.
Wen ik myn forten zag bebolwerkt met metaalen,
Gereed om d'Engelschman al donderend te onthaalen,
Dan riep ik galmend uit: 't Voegt niet aan Neêrlands maagd,
Dat zy in eenzaamheid gestadig treurt en klaagt!
| |
| |
Wat blydschap zweefde niet door myne vryheidsader,
Toen ik ten klaarsten zag, hoe sier myn zoon, de vader
En Palinuur van 't land, in staatkunde uitgeleerd,
Beroerte en plunderzucht van u heeft afgeweerd!
De vrees en 't ongeduld deed echter, veele dagen,
My in dit somber woud een prangend lot beklaagen.
De krygsknecht mort, als hy 't rantsoen verkleinen ziet;
Dus riep ik dikwils uit: ‘komt dan de vloot nog niet!
Zy daagt op 't onvoorzienst; 'k zie Neêrlands wimplen zwieren;
'k Zie mannen, voortgeteeld uit zaad der Batavieren;
'k Omhels het opperhoofd, terwyl myn ruim gemoed
De volken van myn land, met deeze taal, begroet:
De Hemel doe dees vloot in myne haven rusten;
Doch, zo de trotsche Brit mogt nadren tot myn kusten,
Hyst dan de bloedvlag op, en doet den vyand zien,
Dat helden steeds de vloot van Nederland gebiên!
Vertrouwt dat dit myn volk, door wraakzucht aangedreven,
U van zyn dapperheid het edelst blyk zal geeven;
Doch, daar een vredesdaauw veel aangenaamer is
Dan 't woedend oorlogsvuur voor 's lands gesteltenis,
Wensch ik dat 's Hemels gunst des vyands hart zal buigen,
Hem van zyn onrecht en zyn wandaên overtuigen,
| |
| |
Van Neêland smeekende de zoete rust der vreê;
Opdat, by uw vertrek, uw vloot, van reê tot reê,
Voor ramp en oorlogsplaag behoed, met voordewinden,
Myn voedster, juigchende van vreugde, weêr moog' vinden.
Juigcht, myne volken! juigcht! ja dat zelfs 't wichtje lagch',
Al speelende in de wieg, om deezen blyden dag!
Lang moogt gy hier myn vlag van fort en schip zien golven;
Nooit word’ de vryheidsnaam uit uwe borst gedolven;
Hoort, na deeze oorlogskreet, het zoetste vreêschal:
Blyft burgers van myn land en burgers van 't heelal!
Gaêrt schat op schatten; die myn schoot u aan komt bieden,
Terwyl en ramp en druk van uwe huizen vlieden!
Vaart wol, myn kinderen, wier trouw de Britten tart!
Vereeuwigt door uw, pen de blydschap van myn hart:
Zo zal dees dag, in uw geschiedboek opgeschreven,
Aan 't laate nageslacht een treflyk denkbeeld geeven.
|
|
Auteursrechtvrij