Eglentiers poëtens borst-weringh

CXXXVI.

Fulcrum tutissimum

HOe dolen wy! zo op ons zelven wy vertrouwen!

Hoe dwaelt hy die zich op zich zelven gantsch verlaet

Hoe missen wy het oordeel en het voor-beraedt!

Hoe vallen wy, helaes! in jammerende rouwen!
Als op zo bressen grond wy stantvast willen bouwen,

Hoe onghewis, oyme! is die ghewaende staet,

Hoe schielijck zien wy dat de hey-grondt ons ontgaet,

Vermitss geen menschens heyingh ancker-grondt en houwen,

Maer die op d'Aller-All de grondt zijns heylheyt stelt,

Door hoop, gheloof, en liefd, ô heylighe grond paelen!

Daer vindmen vaste grond, hoe zeer d'aenvechtingh quelt,

Door 't heylighe behoed des Goddelijcke straelen.

De Satan werdt ontsatant, want den grooten All

Ons treckt nae d'hoogen Hemel uyt dit aerdsche dal.