Eglentiers poëtens borst-weringh

[p. 409]

CXXXVII.

Virtus inexpugnabilis.

EEn deugdzaem kloeck vernuft verschrickt voor gene plagen

Voor afterklap, eer-rovingh, afgunst, haet, noch nijdt,

Noch lanterfantens murmurering 't zynder spijt,

Maer duldelijck hy alles wijslijck kan verdraghen,
Zijn deughden wederstaen de bulderende plaghen,

Want zijn stil-swijghen teghen al 't gekakel strijt,

Ia meerder hoon hy doet dat hy't gheduldich lijdt,

Als dat hy om de buffels kaeck'lingh zoude knaghen,

Dus of fortuyn hem plaeght, en wredelijck belast:

Vermits zy't minste gheeft die't minste luck is waerdich,

Op heure komst' noch wendingh hy in't minst niet past,

Want deughde nimmer acht een vrouwe so lichtvaerdich,

Waer over hy grootmoedich heur doet wederstant,

Schut af de herdste slach, g'lijck d'herden Diamant.