Eglentiers poëtens borst-weringh

XC.

ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΝ.

T'Veldt-spruytjen staet gepronckt met geurighe çieraeten,

In 't heughelycke loof van schoone weel'ghe bla'en,

En als Aurora ryst de knopkens open gaen,

Bepraelende de stam met bloemighe ghewaeten,
Maer deze brallingh kan het schepselken niet baeten,

Vermits de glory langhe niet kan blyven staen:

Zo schichtich 't all' verdwijndt g'lijck 't haestich was ontfaen:

Verwelkende ter vaert, Iae alles moet verlaeten:

Dan 't ed'le menschens wezen hier in niet verviel,

Want na 's lichaemens prael zich 't wezen heeft begheven,

't Uyt-wendich hun begheeft, maer d'ingheblasen ziel:

(Onzichtbaer voor het oogh) zal eeuwich-duerend' leven.

Die ziel onsterff'lijck is, die ziel en heeft geen endt.

Waer over Ziels-bloem is omringht met een Serpent.