Eglentiers poëtens borst-weringh
(1619)–Theodoor Rodenburg–
AuteursrechtvrijVictrix Patientia duri.VVIe duldich lijden kan al 't geen hem op mach komen,
Verswelgend' hoon en trots die hem wert aengedaen,
En tegen d'hardste stoot stantvast kan blyven staen,
Ia Zon en Mane beyd', de winden en de stromen,
Het ongeluck op hem alleen heeft voorgenomen
Zo dat hy met de swaerste rampen wert belaen,
Beklagende 't verdriet met iammerings getraen,
Die spiegel zich te rechte aende Palme-boomen,
En d'eygenschap huns aerts, na 't rype oordeel duydt,
Want zijnde meest belast met d'aldergrootste plagen,
Dringht noch met duldicheydt zyn weel'ghe spruyten uyt
Het pit zijns hertens moeds; Dus wie zyn ramp kan dragen
Met een stantvastich hert, hoe zeer 't onluck hem queldt,
Die blijft die, die hy is, en kreunt voor geen geweldt.
|
|