|
| |
| |
| |
In Liefd bloeyendens
Bruylofts-Eer-Gaef,
Aenden eersamen, vromen Sr. Cornelis Kanter
En d'Eerbare, in Deught-uytmuntende Ioff. Elizabet Lamberts Dr.
In d'Echt verzaemt den 6. November 1618.
ICK Amstels Eglentier juygh uyt met hertens schat'ren,
Zo errenstich dat mijne oude oogen wat'ren,
Bezullende met tranen 't rimpelende vel:
Ick die nu zes mael twintich Iaren luckich tel:
Ia mijne zilv're hayren blondelijck weer groeyen:
En doen in gryze Herbst mijn Lenten nieuw herbloeyen,
Belomm'rende mijn pruyck met Cereslijck çieraet,
Bepralend' my in pracht, bepronckend' mijn ghewaedt,
Nu dat dees gulden eeuw, waer langhe ick na haeckte,
D'alwerckingh vande tijdt mijn wensche vruchtbaer maeckte.
O glorieuse stont! ghekomen is den dach,
Dat ick lof-zanghen van mijn Prins uytjuyghen mach.
Mijn heerscher, mijn borst-weer, bezorgher en behoeder,
Ophouder van myn lof, opqueecker, mijn opvoeder,
Bepaler mijnes staets, voorvechter van mijn eer,
O Heroïcksche Lambrecht! door wiens goed beheer
Gh'lijck een kunst-liever-helt be-yvert is mijn Fame,
En heftich porren doet all' die die na u quamen.
Mijn Musa, toyt u op, 't vernuft te werck nu zet,
Braldt uyt uw lof-zangh nu van zijn Elisabet.
| |
| |
Van heur? Van heur ick zegh toont nu uw kunstens krachte,
't Gheen ghy van heur zeght zal hy voor zich zelven achten:
Mits zy is zijn juweel, zijn Paragon, zijn all',
Zo dat hy d'eer-gaef voor zich zelven houden zal.
'k Acht Rijm-vrou dat ghy schreumt, waer na wilt ghy verbeyden,
Oft vraeght ghy? zo 't zo is, hoe kan hy van heur scheyden?
Doch vraeght ghy 't is niet vreemt, maer hier in ziet ghy wis,
Hoe dat de liefde van een Vader grooter is.
Hoe meerder werdt gheooght op 't nut van lieve kind'ren,
Al zoud' zijn eyghen staet hier door ten deel vermind'ren.
Dit 's 't Vaderlijke Ampt, het geen mijn Prince weet,
Die zelfs zich zelfs ontrijft, en heur ten Echt besteet.
Ick zie, helaes! ick zie Goddin Diana treuren,
Die met heur maeghde-rey betracht 't voorneem te steuren,
Maer vruchteloos, vermits 't Orakel van Iupyn,
Verwitticht dat de schickingh gantsch vervult moet zijn.
't Ghekibbel voordert niet, 't geen moet zijn dat zal wezen,
En wat den Hemel doet dat moet oock zijn gheprezen.
Der dinghen voort-teel, en voortganghe der natuur,
Al wat op een'gher wijze heeft beweginghs stuur,
Dat neemt zijn oorzaeck, schickingh, alles oock ten goede,
Wt de bestendicheydt des Godlijcken ghemoede:
't Welck inde hoocheyt zyns eenvuldicheyt bestaet,
En in het wijs besluyt zijns Goddelijcke raedt,
Die uyt de zuyverheyt zijns Godlijckheyden quamen,
Het welcke wy voorzienicheyden Godes namen.
Maer alsmen 't houdt tot dinghen die voorzienicheyt
Beweeght en schickt, zo is't noodschickinge ghezeyt.
Voorzienicheyt en dees noodschickingh zijn verscheyden,
Hoe wel voorzienicheyt noodschickinge moet leyden.
Dat dees verscheyden zijn zeer licht'lijck men ontfout,
Zo wien de krachten beyd' met zyn ghemoedt aenschout.
Voorzienicheyt is zelfs de Goddelijcke reden,
| |
| |
Als opperste beheerscher die het alles dede;
Maer de noodschickingh is beleydingh, die betracht
Dat elck dingh tot zijn voorzienicheyt werdt ghebracht:
Ghelijck den Kunstenaers verbeeldinghe moet haken
Om 't voorghebeelde dingh recht wezentlijck te maken:
Werdt aengepordt tot zijn verbeelde ooghs-micks-merck,
Om brenghen tot het worden 't voorghenomen werck,
Alzo wil Gode oock in zyne raedt volherden,
Op dat gheschickte dinghen wezentlijcke werden;
Of nu noodschickingh door de middel werdt gheleydt
Des Goddelijcken geeste der voorzienicheydt,
Of door de middel vande ziele, oft' natuure,
Of Hemelsche beweginghe der sterrens stuure,
Of Eng'lens kracht, of een'ghe kloeckheyt vande gheest,
Het zy hoe 't zy, de schicker Gode is't geweest.
't Is Godes milde born waer't al uyt is gherezen.
Elisabet dus moet uw Echt Gods schickingh wezen.
O Kanter! peylt ghy nu wat d'Hemel u verleent,
En met zo waerden vrouw u luckelijck vereent:
Uw danckbaerheyt bestaet in't wel-ghebruyck uws Echte,
Dus zo ghy wilt ghebruycken uwe staet te rechte,
Peylt af uw eygen hert op dat ghy, Heer, betracht
Uw' lief te gheven 't gheen dat ghy van heur verwacht.
Dus zo ghy wilt in heyl, en rust in d'echte leven,
Zo bruyckt de munt die ghy vertroudt dat zy zal geven.
Gheen trouwer banden oyt de Echte vaster paert,
Dan dat elck anders liefd de anders evenaert.
Bandt uyt u minne-schicht, laet liefde u beheeren,
En wilt van't Eglentier dees vierthien reg'len leeren.
Op dat ghy minne haet hoe zeer de feeckx u vleydt,
Heer Bruyd'gom en Vrou-Bruydt hoort wat mijn kunst-vrou zeydt:
De vleeschelijcke lust 't bloedt aen de zood' kan zetten
Door herzenlooze schicht, benev'lende de re'en,
| |
| |
De teughel van't verstandt de minne voerdt alleen,
Die d'herte-tochtens snee op lock-lusts steen doet wetten:
En doet de afterdocht door vleeschs-graeghts-ovens-hetten
Verwoesten, waer beradingh gantschlijck door verdween,
Smeeckt om ghenietens lust: ja volght, laes! in't ghemeen
Dat lust de geylers noch op staet, noch haef doet letten.
De Werelds-feeckx-tov'res de mensch zo overviel,
Benarnend' 't zinne-koor door heur vermomde kuure,
Dat wy verliezen haef, ghezontheyt, lijf, en ziel,
En onnatueren 't heyl van d'eylighe natuure,
‘Maer uyt de zuyv're liefd' stantvastich luckx-luck groeyt,’
Wiens oegste-teelinghs-teeltens-vrucht In liefde bloeyt.
Zo minne d'Echte port zo teelt de Echt verdrieten,
De minne haest vervlucht ghelijck de stromm'ge vlieten,
Die lodd'ren aende oever vande water-kant,
Broodroncken, dartel, maer en houden gheen bestant.
De defticheyt Heer Bruyd'gom uwes rijpe Iaren
Die door 't beloop des tijds de wereld heeft doorvaren,
Gheen radinghe behoeft, door wijsheyt uws bestier,
Dus duydt ten besten 't mildt ghespreeck van't Eglentier
In liefde bloeyende. Ick wensch u echtlijck paren
Gheluck, voorspoedt, gherustheyt, vreughde en welvaren.
'k Zegh vaeck in mijn ghedicht dat elck zijn lucken maeckt,
En dat hy luckich werdt die na ghelucken haeckt.
Verzuymenis en slofheyt gh'lijck wy vaecken zaghen,
Die doen ons meesten tijdt de grootste rampen dragen.
Let wel op 't geen ick zegh, 'k spreeck Ionghe menschen an,
Die zelden zorghe dragen voor den ouden man,
Wy zien voor-beelden van de redelooze dieren,
Zo wie beooght de zorgh, en wercklijckheyt der Mieren,
Die inde zomer-tijdt hun voordelen op-doen,
Waer op zy inde winter smakelijcke voen.
Ziet hoe de Bijen honich zoecken, en vergaren,
| |
| |
Merckt hoe zy afterdochtich winter-kost bewaren.
En wy zien menschen die verzuymen wijf, en kindt:
Ia treuren, laes! te laet als men de broodt-zack vindt,
De vroede, wijsheyt toont, die ziet eens anders falen,
En houdt die als een baeck om zelven niet te dwalen.
Heer Bruyd'gom en Vrou-Bruydt het Eglentier u gheeft
Dees waerschouw, op dat ghy bedachtzaemlijcke leeft:
In overvloedt meest spaert, dat sparen zijn de enten
Die Iarelijckx u gheven zek're wisse renten,
De eyghen-winningh werdt van grooter waerd gheacht
Als alles wat ghy 't zaem in d'Echte hebt ghebracht,
De Bruylofts-gaven die ghy beyde hebt ghevonnen,
Die zijn ghelijck ghy weet te voren u ghewonnen.
Ghemaeckt was uw gheluck ghelijck ghy beyden wist:
Doch 't meeste luck zal't zijn zo ghy 't luck niet verquist.
Dus luckighe ghe-echten hoedt dan uw ghelucken,
Op dat mislucken u die lucken niet ontrucken.
Dus of't gheluck verkeerden, vreughde in gheklacht,
Zo plaetst dit volghend' Klinck-dicht staech in uw gedacht.
In 't eyssch'lijckste ghevaer van grootste onghelucken
Beklipt, bezet, bestrickt, voor ooghen ziend' de doodt,
Van handt-reyck, hulp, en bystandt gantschelijck ontbloot,
Vol naere ramps-verdriet, ellenden, en vol drucken,
Als grondelooze golven poghen in te rucken
Het lichaems levens lucht door schrickelijcke noodt,
Als voor de handt 't ghevaer de hope gantsch verstoot,
Die dan gh'lijck Arion ken zijn wil en herte bucken,
En gantsch ghelaten stellen het ghemoedt te vreen,
Laegh buyghen wille willigh nae de wil zijns Heeren,
Dat zijne wille is met Godes wille een,
Die ken gheen toevals-ramp noch onluckx grimmingh deeren.
Vermits hy in het snoodste onluck meest vervreught,
En het Godzal'ghe herte in de Deught verheught.
| |
| |
Ha heughelycke deughd! ha borne aller blyheyt!
Die inde grootste dwangh ons gheeft de meeste vryheyt.
Ghehuwden leeft ghy danckbaer 't zy wat u gheschiet,
Denckt ons komt hier niet toe 't is gift watmen gheniet:
En arbeyd' zonder zorgh, dan zal u God bezorghen,
Volght ghy nootdruftsheyts wet zo queldt u geene morgen.
Zo edel ghy wilt zijn met deughden u bekroont:
Want deughde edel maeckt gh'lijck dit beeldt u betoont.
NOBILITAS SOLA EST ATQVE VNICA VIRTVS.
Des edelheydt ick wensche u ghe-echte beyde,
Op dat de Hemels zeghen nimmer van u scheyde:
En gunne dat ghy in uw' Echt, Echts-vruchten windt,
Op dat mijn Prins mach zien zijn waerde Dochters kindt.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij