Eglentiers poëtens borst-weringh

Bruylofts-Liedt,

Op de stemme:
Phoebus is langh over de Zee, &c.

ALS des liefdens teugels kracht
In het spoor van Neygingh menden,
En 't Begheeren had geen macht,
Mits de Liefde Neygingh kenden;
Vaerdich dreef de Liefdens Godt,
Uyt het spoor de minne zot,
En steegh na hoogher lot.

2. Neygingh, en Begheerte streef,

Wien de glory zou behalen:
Neygingh de Begeert verdreef,
Mits Begeerte doet verdwalen,
Liefde voerde Neyginghs stuur,
Dus verdween Begeertens kuur,
Door lieve Liefds natuur.

3. 't Minne-wichtjen met zijn schicht,

Sloop noch inde Bruylofs-zalen,

[p. 278]

 

Venus met heur tintel-licht,

 

Trachten glory te behalen:

 

Maer de Liefde quam ter vaerdt

 

Stomm'lden uyt dees twee onwaerdt,

 

Mits Liefd d'Echt had vergaerdt.

 

4. De Kindse God met zijn Goddin,

 

Waenden door hun heerschappije,

 

Hier te hebben 't overwin,

 

Maer, helaes! 't was boerterije,

 

Liefde greep heur fackels licht,

 

Vloogh ter vaerd in hun gezicht,

 

De Moeder met het Wicht.

 

5. Ons ghe-echtens glory zweld,

 

Om dat minne moet vertrecken.

 

Liefde toont nu zijn gheweldt,

 

Die de Neygingh deed verwrecken,

 

Zinght verheught, en vrolijck zyt,

 

Yder tyde heeft zijn tydt,

 

De minne Goon ter spyt.

 

6. Ceres çiert heur Horens vloed,

 

Om ons Bruyloft te vereeren,

 

Daerom ghy ghe-echte moet

 

Eeren d'Heere aller Heeren,

 

Waer door dat uw lucke vloeyd,

 

En uw vreughde meerder groeyd

 

Zo ghy In Liefde Bloeyd.

EYNDE