|
| |
| |
| |
Stichtich-Echts-dicht,
Aen d'Eerzamen, deughd-lievenden Cornelis Dieryckz.
En d'Eerbare Ionge-dochter, Magdalena Rvts.
In d'Echt verzaemt den 20. Februarij 1618.
APoll' bekranst dyn pruyck, Heliconinnens Choor
Iuyght, queeldt: O Hemels rey! laet door het lief ghehoor
De Go'on verquicken, nu de Echte is besloten,
En zielen trossen t'zaem, wien doch? twee deuchdens loten:
Zy die heur blonde pruyck verçiert met Roos'mareyn,
Wijl dat de Dianinnen, met ghebloemt grondts pleyn
Verweend'lijck tapessieren met verscheyden kleuren,
Verkiezende de eelste na hun lust en keuren,
Om dees uytmunster-Nymph te leyden na de Echt,
Wijl dat Araete zelfs de Bruydens vlechten vlecht,
En Venus loert en grynst: vermits zy niet gheraecken
Om 't Ledekantens-bedd', van't ghe'echte paer te maecken,
Ia 't zotte wicht, heur zoon, die waent te zijn een Godt,
Werdt van de Bruydt en Bruyd'gom lachgelijck bespot.
Wech wulpse kindtse wicht, wech droch, ghy spoke-maker:
Wech wispeltuur'ghe schicht, wech deughds en liefds rabraker.
| |
| |
De Bruyd'gom u verfoeyt, de Bruydt uw aerdt veracht,
Want uunj're-momme noyt waert ghy in hun ghedacht.
't Is waer, ghy terghden vaeck, als uyt heur kaeckxkens dalen,
De Bruydegom 't Ambroos zijns ziels daer uyt kost halen,
En 't tintelend' ghezicht zijn hert zo overwon,
Dat hy het heyl zijns ziels in heur sterr'-ooghen von,
En 't Zonne-voor-hoofts glans schuylt onder d'hayre lov'ren,
Wiens Hemels-schijn vermocht de zinnen te betov'ren.
Noch meerder glory vond' de Bruyd'gom in heur deughd,
Mits zyn Godvreezendt hert alleen in deughd verheughd:
't Was deughde, deughde was't, die hem tot heur deed neygen,
Ia maeckten hem heur slaef, verloor zijn eyghens eygen.
O zoete slaverny! gheteelt uyt wille-keur,
Die buyghzaem offert op zijn wezen gantsch aen heur,
En met de zelfde munt wil zy hem weer betalen:
Ia dat de wijste in het oordeel zou verdwalen,
Of zijn liefd' is de grootst', dan of 't heur weer-liefd is.
Dus is de gift en 't loon in evenaer ghewis.
O Heyl'ghe Echt, wat heylheyt brenght uw heylheyt!
Hoe rustich, lustich leeft ghy in ghewenschte veylheyt.
Wat teelt ghy, Echte vreught! wat baert ghy al ghenoeght!
Doch ick verwonder niet, mits Godt u heeft ghevoeght:
't Is d'Hemel die u schickt, wie zoud' daer niet na haken.
Maer zeght my, zou den Hemel alle Echten maken?
Dit moet door God-geleerden u beantwoordt zijn:
Nochtans zo heeft dees vraghe twijffel inde schijn:
Wy zien, helaes! wy zien zom vaeck de Echt beklagen:
En yder moet ghelooven 't gheen wy dickwils zagen:
Hoe dat wy dwalen teghen reden en natuur,
Vervloeckende de tijdt van heur ghe-echte uur,
Waer door zy twijff'len dat den Hemel d'Echt niet schickten,
Hoe wel hun eyghen doent de teghenspoet verklickten.
Ghemeenlijck zeydtmen, helpt u zelfs zo helpt u Godt,
| |
| |
Maer niemant is zo woest op eyghen-hulp verzot
Te dencken wy yets kunnen 't zy dat God ons stuurden,
En 't roekeloze leven vaecken zo natuurden,
Dat wy verkeeren 't heyl in droeve slaverny,
Maer wie is d'oorzaeck vande ramp? 't Is hy of zy:
Dan knordmen mordmen, ja de zinnen zijn onduldich,
Vervloeckende de Echt, gh'lijck of de Echt waer schuldich;
En zy ghe-echten zijn 't die d'Echte maeckte quaet,
Zo dat in't we ghebruyck de Echte-staet bestaet.
Hun misbruyck doet hun twijff'len dat God maeckten d'Echte,
En zien niet hoe dat zy ghebruyckten die t'onrechte.
Want d'over-goeden-God ons schickten al ten goedt,
't Is ons misbruyck die 't goet in quaet verkeeren doet.
De Heyl'ghe voorzicht Gods, zo wijs in't voor-beraden,
Schickt niemant toe yets 't gheen zijn ziele ken beschaden.
De ziel is hem zo waerd dat aen zijn liefd' niets schort,
Ia Godes Zonens bloed voor zielen was verstort.
VVie ken dan twyff'len zo wy't grondich wel aenmercken,
Dat God is goed, en mild in al zyn Godheyts wercken.
VVy menschen zoecken 't war, helaçy! buyten re'en,
Van onluck zijn de menschen d'oorzaecks-grondt alleen.
Ooght wel op 's werelds loop, ghy vindt het werelds woelen.
Ick moet u zegghen grondich wat is mijn ghevoelen:
Zo veel aengaet het luck of onluck onzes staet,
'k Vind niemant ongheluckich als die 't luck versmaet.
'k Vind gheene zotheyt als by die die wijsheyt haten.
'k Vind niemant arm als die in luckx-tijdt hun vergaten.
Dus vind ick dat een yder heeft gh'lijck hy zich zet,
‘Ia gh'lijck de mensch zich stelt zo wayt het in zijn net.’
Doch waen vaeck wel bedrieght, 't gaet oock wel uyt ons gissen,
Vermits de hooghste moed valt inde grootste missen.
Mickt ghy na middel-maet, en dat luck u ghenoeght,
Al slapende werdt vaeck het grootst u toegevoeght.
| |
| |
Maer tracht ghy, zijnde kleen, ten eerst u groot te maken,
Zeer licht'lijck zult ghy van dat kleen noch kleynder raken.
Want wilt ghy wyder springhen als uw polze streckt,
Dat willen door moed-wille vaeck 't verkrijghen breckt.
Want die ter vaert eens-klaps de Bergh op willen runnen,
Door azem-loosheyts-flaeuwt op 't top niet gh'raken kunnen,
Maer die gaet voet voor voet, ten laetsten zich daer vindt,
Daerom zeydt d'oude spreuck, ghestadicheyt die windt.
Blijft in't Amstels besteck, niet verder ick u leyde,
En denckt wel op het gheen uw Bruylofts gh'noode zeyde.
Beziet waer rijckdom is die langhzaem werdt bespaerdt,
Of die niet vaster is als die die haest vergaerdt.
Ia die die in een Iaer hun luckx-verkrijgh verkiezen,
Of die niet in een uur wat z' hadden gantsch verliezen.
Dan duydmen't vaecken toe de ramp of teghen-spoet,
En, laçy! niemant ziet dat elck 't zich zelven doet.
Elck maeckt zijn luck of ramp, wil m'yemant teghen-spreken,
Ick swijgh wel, maer zal qualijck mijn ghevoelen breken.
Behaeght u myn ghevoelen, doet dan 't gheen ick zegh,
En stuurt uw levens loop beyd' op ghemeene wegh,
Want loopt ghy uyt het spoor, zeer licht zult ghy verdwalen,
Ghy zelven zult dan ramp en onluck op u halen.
Ick wensch u 't gheen ghy wenscht, zo ghy niet wenscht te veel.
Noch moet ick zegghen yets, zo ick u niet verveel
Ghy beyd' zijt nu ghe-echt, waent ghy't nu al ghewonnen
Heer-Bruyd'gom en Vrou-Bruydt? helaes! 't is maer begonnen,
All' 't nieu is zoet. Ick bid u, dat ghy zo begint,
Dat ghy uw gulden Bruyloft zo verheughlijck vindt
Als deze, wilt ghy volghen raedt, 't zal u niet rouwen.
Om weer-liefd vryden ghy, vrydt nu om die te houwen,
't Verkrijghen van 't ghewenschte is een wenschlijck stuck,
Maer 't zelve te behouden is noch grooter gh'luck:
Ghy werdt nu Heer en Vooght, zo ghy die beyd' wilt blyven,
| |
| |
En dat ghy deze Tytel zelfs niet wilt uytwrijven,
‘Zo gheeft staegh over-maet in liefd', die geen maet heeft,’
Op dat ghy Echte twee zo inde Echte leeft,
In vreeze Gods, die vreeze zal uw lucken steyg'ren
In luckens top, vermits den Hemel niet wil weyg'ren
De Bidders, want aen die, die leven in zijn vrees,
Hy zorrighvuldich hun ghelucken hooghste rees.
Bindt u niet aen de wer'lt, die Feeckx zal u bedrieghen,
Want laet ghy door heur nurijen vast in slaep u wieghen,
Verleyden zal zy u door heure tovery,
En boeyen u ter vaert aen sloof'ghe slaverny:
Zy smeeckt, en veel belooft, heur giften zijn waerschijnlijck,
Maer alles wat zy gheeft is vruchtbaer en verdwijnlijck.
Ghelijck een water-bobbel dryvend' op de windt,
Houdt oogh in't zeyl, Ghe-echten, dat z'u niet verblindt,
En kluystert in heur boey de onbedachte zinnen,
Want heure geyle aert zult ghy lichtvaerdich vinnen.
Voorzichtich leeft, en zijt steets vande werelt schuw,
Leeft inde wer'ld, maer laet heur leven niet in u.
Verwindt u eygen zelfs, dit zal u schijnen wonder,
Maer onder eygen-zelven leyd veel boosheyt onder.
De menschelijcke ickheyt is een nicker-drogh,
Die stadich lodd'rich zuyght van't erve-zondens-zogh,
'k Meen d'ouden Adam, dat's aenporringh vande nicker,
De menschens eygen zelven is des menschs bestricker:
Maer wilt ghy stutten dat, u zelven kennen leert,
Op dat ghy d'eygen-zelvens lagen weder keert,
En d'inn'ghe mensch vermeestert, door beraeds inzichte:
Ghehuwden doet ghy zo, niet dwalen zult ghy lichte:
Want die de vreeze Gods ghestaegh voor oogen heeft,
Die wandelt veylich, en niet nickerlijcke sneeft.
Ghe-echte, lieve twee, wat liefd' my nu doet schrijven,
Ick bid u, laet dat in gheheughenisse blyven,
| |
| |
En hanght dees vaerskens vry in't middel-schot uws bed,
Want zo ghy op de stichtingh van mijn Rymen let,
'k Weet ghy uw Speel-ghenoot daer vaeck door zult geheugen,
Hem die u hertlijck wenscht, uw levens duuren meugen
Ter eerden d'Leve-ghever. Nu ghy zijt vereent
Die milde God u oock vrucht uws lichaems verleent.
Heer-Bruyd'gom koestert dan uw Magdalena waerdich,
En Magdalena zijt ghy daer in even-aerdich,
Aen die uw Liefd verdient, gheeft Liefde weer-liefds loon,
Als d'een handt d'ander wast die blyven beyde schoon.
|
|
Auteursrechtvrij