|
| |
| |
| |
Bruylofts-Eer-Gaef,
Aenden Deughdzamen Christiaen Coevershof,
Ende d'Eerbaere, en Kuysche Ianneken Zegers.
In d'Echt verzaemt den 16. Ianuarij 1618.
WIE in re'ens-schale wickt de Heylicheydt van d'Echte,
De zorghs bekommers plicht, die d'eyghenschap en 't rechte
(O Hemelijck beroep!) met aendacht wel bevroed,
Door re'ens dwangh oord'len zal, dat voor-beradingh moet
Leydt-ster, en Loots-man zijn, voor hy de staet aenvaerde:
‘Want die de rechte waerd’ niet weet der dinghens waerde,
Na waerde noyt bewaerde 't gheen den Hemel gheeft,
Ia inde waerdtste gaven gantsch ondanckbaer leeft.
Wat 's danckbaerheyt? herkenningh van 't gheen wy ghenieten,
Van d'aldermildtste ghever, uyt wiens borne vlieten
Ghenaed'ghe, Heyl'ghe stralen, steets in overvloedt.
Wat loon verwacht uw' Godt, voor't ghene hy ons doet?
Niet als een buyghzaem hert, met danckbaerlijck bekennen
Des weldaedts, die hy aen zijn schepzelen wil zennen:
Dat's 't nederich ghemoedt, waer meed' men 't al betaelt,
En oorzaeckt dat zijn Godtheydts mildtheyt eeuwich straelt.'
't Is Christiaen, geen Christen, die niet ken bedencken,
Dat alles wat wy hebben niet zijn als gheschencken,
| |
| |
‘Leen-goeden, voor een wijl, en die de leen misbruyckt,
Veroorzaeckt dat de leen-Heer 't milde oogh toe luyckt.’
Uw' leen is nu vergunt, 't bestaet nu in't uytvoeren,
Want op het minst' misbruyck de Nickeren nu loeren.
Houdt nu het oogh in't zeyl, u zelven niet beswaert.
‘Het kostelijckste moet zorghvuldichst' zijn bewaerdt.’
U zelven ghy ontzelft, ten aenzien van uw tweeden,
U tweeden werdt ghy zelfs: maer weet ghy door wat reden?
Verburghentheyt het is, een dubbel-wonder-werck,
De grondts-begrijpingh is voor geen ghemeene Klerck.
Twee zielen in een lichaem is't ghemeene zegghen,
Maer wat vernuft ken dit met redenen belegghen?
Elck lichaem heeft zijn ziel, en elcke ziel zijn kluys,
De ziel die gheest'lijck is, blyft in lichamens huys,
Zo dat de zielen niet verplaetsen door het Echten,
Maer beyd' de lichaems door het echten t'zamen hechten,
En griffen door de liefd', door liefdens kracht alleen,
Zo dat verscheyden twee door 't echten blyven een:
Hoe een? zo twee wy zien, twee lichaems wy bevinnen?
Twee lichaems blyven eene door vereende zinnen:
Het is de wille die de lichaems t'zamen bindt,
Zo dat oneen'ghe wil de echtens heyl verslint,
Verscheurt en gantsch ont-echt, ach! wilt hier wel op letten,
En zonder dat ghy quetst de Heyl'ghe Echtens-wetten:
Wat wetten? wetten die door Gode zijn ghemaeckt;
Een wet die wil dat wille eyghen wil verzaeckt,
Dat's hoofdicheyt, stijf-zinnicheyt, 't al te veel goedt-duncken,
In d'Echte zijn niet ganghbaer deze valsche munten:
De munt van reck'lijckheydt is daer alleen in swangh,
Dit is de munt die inde Echt alleen heeft gangh:
Deez' munten, re'enberaedt, en vroedelijck inzichte,
Waer deze munte gaet daer kibbeldt men niet lichte,
En hier door werdmen nimmer d'Echte-state moe:
| |
| |
Want isser yets te licht, men gheeft een weynich toe.
Dus leert voor alles eerst het lichten en het swaren,
En beyd' uw willen zullen lieflijck evenaren.
Zomwylen isser wel een taeningh gh'lijck men ziet,
Die tusschen Zon en Maen in't Firmament gheschiedt?
Als in een pararelle lijny zy ghemoeten;
Maer na die duystringh komt voorzeker 't lichts verzoeten:
Desgh'lijckx in d'Echte-staet men oock ghebeuren zach,
Dat zomtijdts onverwacht valt wel een donder-slach:
Doch fluckx bezadicht we'er de stuure buyens duyster,
En 't huys is weer bepronckt met lieffelijcke luyster:
Maer deze vlaghens komst' kan door u zijn ghestut,
Uw recklijckheydt de slach ghewisselijck beschut.
'k Zegh vaecken, en mijns oordeels, 't niemant ken missaken,
Dat Mannen, 'k zegh de Mans, de Vrouwen quade maken.
Dit schijnt een Paradox men dickwils wijsheydt leert.
Wat Paradoxen zijn uw Vader u kan zegghen?
't Zijn stryders tegen re'en, hoe ken ick dan belegghen
Met re'ens borst-weeringh 't geen ick nu te voren stel?
Ick zegghe dat de Mans zelfs maken hun-liens hel.
Blijft in't Amstels besteck, ja zonder te gaen wyder,
‘En 't gheen ick u nu zegghe, zegh ick aen een yder.’
Ziet, waer onvrede is, en peyl-loot na de grondt,
Waer tusschen twee ghe-echten ghy verwarringh vondt,
Merckt waer het eerst uyt sproot, voor eerst was't koppen gaen wy,
Terwijl het korstjen kraeckt, en nader-handt verstaen zy
Malkander niet in't minst': maer weet ghy uyt wat re'en
Deez' hassebassingh spruyt? (en 't gaet zo in't ghemeen)
Waer dat oneenicheydt en twiste in komt dringhen,
Dat Mannen letten niet op't gheen van oudts wy zinghen:
Dat d'avondt zo kost zorghen gh'lijck de morghen doet,
Daer zouder menich ryden die nu gaen te voet.
| |
| |
De zorgh behoed de vreed', ziet hoe dat vele rollen
De waghen uyt het spoor, zy hollen, roezen, zollen
Bier-bancken met trararingh, d'handen gaen om't hooft:
Ick bidd' u, zeght my, of dit niet hun ruste rooft?
d'Wijl dat zijn Echte-tweede bitter moet betreuren,
Dat heur 't ghezelschap van heur lief niet mach ghebeuren,
Waer eerst hy zo om streef, ja men'ghen dach en nacht
Ghehengelt om heur deur, en duldelijck verwacht
Na 't minste gluurken van het licht heurs lieve ooghen:
Is 't mogh'lijck dat zo haest deez' graeght hem is ontvloghen?
Is 't mogh'lijck dat 't ghenieten zulcken af-keer brocht,
Dat nu hem dat verveelt 't gheen hy zo ernstich zocht?
't Gaet boven mijn begrip, 't en is niet wel te gronden,
En immer werdt het zo waerachtelijck bevonden.
Wat volght hier dan noch na, 't gheen d'echte meeste deert?
Het snootst. Wat is't? het ghelt onnutt'lijck werdt verteert.
Hier spruyt dan kommer uyt, en 't huys is vol ghebreken,
Hier door is vreed' en liefde uyt de Echt gheweken:
Behoefticheyt die werckt, helaes zo groot misval!
Dat Man en Vrouw slaen beyd' de kolf dan na de bal.
Op rullen is het hooft, is't niet gh'lijck wy't bevinnen?
Ick bid u, oordeeldt nu wien hier van was 't beginnen?
Wie was de oorzaeck waer de Echts-rust door verkeert?
‘Zo wie het ziet doet wel, een anders ramp hem leert.’
Noch zegh ick 't gheen ick zeyden, en zal't staende houwen,
Goe Mannen maken goede, quade quade Vrouwen.
Neemt dit van my, als voor een leer die ick u zen:
Ick wensch uw zo veel luckx als ick uw wenschen ken,
‘Beneven uwe Bruydt, die ghy niet moet beminnen,
Maer laet uw beyder liefd' de minne overwinnen.
Doch gheen liefd' zonder min, maer min wel zonder liefd':
Blijft uw liefd' boven min, zo is uw Echt ondieft.’
Den Hemel zy uw stuur, en wil uw willen leyden,
| |
| |
Dat ghy meught hebben eene wille met u beyden.
‘Doch, laçy! deze wille ghy niet hebben kunt,
Ten zy d'Goe-wille-gever u de wille gunt.
De mensch zelfs niet vermach, (ja geene goe ghedachten)
Maer moet die graçy van des Hemels-voocht verwachten:
En hebbend' die met buyghzaem herte knielen ne'er;
En zinghen lof-zangh staech de milde-ghever-Heer.
Die danckbaerheydt die zal zijn mildtheydt meer ontsteken,
Want wie dat danckbaer is, Godts gaven niet ghebreken.’
Gunt u den Hemel teelt, als d'Echte staets çieraet,
Tracht dat ghy hun in deughdzaem leven zo voor-gaet,
Dat ghy de bake zyt, waer na zy moghen leven,
‘De kind'ren queecken op, gh'lijck d'ouders 't voorbeeldt geven.’
Mijn dunckt ick zie, ick zie, gh'lijck of het Amstels Rey
Der Maechden waren al vol droefheyt en gheschrey;
Mits heur nu werdt ontruckt een heures Dianinnen:
Nu Christianens liefde heur we'er-liefd' kost winnen.
Zaft Nymphen, niet zo kindts, weet ghy wel wat zy doet?
Zy pronckt heur pruyck nu op, met d'Echts Laurieren-hoet,
De heylste staet die deughd' op aerd' zoud' kunnen wenschen,
De glorieuste pronck van deughde-lievers menschen.
Nu juyght het Rey, ick hoort, en wenschen u gheluck,
Beneven my, die zend dit voor u Bruylofts-stuck.
Nu paert dan lieve paer, Iupyn zy uw behoeder:
Ick groet u, gh'lijck ick groet uw' Vader en uw' Moeder.
Op den vyftienden dach van d'eerste maendt van't Iaer,
Gheschreven inden Haegh, en wensche u wel-vaer.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij