|
| |
Echts-Lof-dicht,
Aenden Eerzaemen Dieryck Ysbrantsz. Roodenbvrgh.
En d'Eerbaere Ioff. Catarina Boelen.
In d'Echt verzaemt den 4. Februarij 1618.
ALghever gheeft dat ick in deze Rym-gedichten,
Mach and'ren, (gh'lijck ick graech my zelven meeste) stichten.
Het wit dat ick bemick, men veel op zegghen mach,
Vermits men in deez' eeuw, en d'oude eeuwe zach,
't Ghevaer, en 't heyl'ge luck, 't welck hier in is begrepen,
Het alderkloeckst' vernuft ghezift, ja wel doorslepen,
| |
| |
Ken schaers wel beelden af de wezentlijcke grond
Die 't veere-ziende oogh in dit hooft-stuck bevond'.
Hoe ken mijn kunst-vrouw zonder schreum dan onder-winden
't Verburghen vande Echte-staet wel uyt te vinden?
Ervaren ben ick niet, 'k en weet niet wat het is,
En d'on-ervarentheydt gebruyckt de grootste mis.
Dus zo ick schrijve na ick and'ren wel hoor zegghen,
Daer in, mijns oordeels, moet veel waen en twijffel legghen.
Ick hoor, ick zie zo veel ghewoels in d'Echte-staet,
Dat schaers men weet of d'Echte-staet is goedt of quaet.
Zaft pen, daer dwaelt ghy grof, de staet is heyl' en heughlijck
In d'eyghen aerdt zyn wezens, doch de staet ken meugh'lijck
Voor quaden quade zyn, en voor de goeden goed,
Dus na 't ghebruyck die quaed of goedt dan wezen moet,
Want alle staten zyn in't wel-uyt-voer gheleghen,
De reden staen't my toe, want hier ken niemant teghen.
In voor-beradingh moet dan zijn gheleghen veel,
Zo dat ick't voor-beraed des staets in dryen deel.
Voor't eerst wat re'en u porden, Neef, deez' staet t'aenvaerden,
Of ghy wel overwickten d'heylheydt en de waerde
Van uw betrachte Echt. Hebt ghy wel in-ghezien
Wat griffingh d'Echte teelt, in twee ghe-echte lien?
Want strenghelinghs ghetros, ghy maken zult uw beyden?
En eens ghe-echt, niet als de doodt uw tween ken scheyden:
Ia dat ghestadicheyt de swier'ghe mensch verveelt,
En dat de Echt u gantsch'lijck, gantsch u zelfs onsteelt:
Ia blyft niet die ghy waert: ja offert op uw eyghen.
Ten tweeden, waerom ghy na ghezellin zoud neyghen?
Of't was om teelt of lust, mits ghy zijt in uw Lent,
Dit moet ghy oord'len mits ghy best u zelven kendt.
Ten derden, of ghy wel voorzaeght des staets beslommer,
Het juck, de last, de zorghe-dragingh, en bekommer,
Dat u werdt op-gheleydt, zo ghy't hebt al voor-zien,
| |
| |
Zo moet, en zal de staet ter eeren Godts gheschien:
Want zo u niet en lockten schichtige herts-tochten,
Noch niet na 't Echte bedd' alleen door minne zochte,
Maer teelinghs lust u dwongh, gheluckich ghy dan zijt,
En uwe Echt ghewis zal zijn ghebenedijt:
En dat ghy graegh verliest u zelfs om heur te winnen,
En dat de laetste dach uw's Echt ghy acht 't beginnen,
En zorge-draginghs juck, aenvaerden voor uw vreughd',
Ghelooft dan vry'lijck, Neef, ghy leven zult verheughd,
En onbekommert, want de kommer zal u lusten:
Ia dat ghy in de grootste zorghe meest zult rusten.
De zorghelooste meest in't grootste onluck viel,
Vermits het ongeval hem volghden op de hiel.
Wy zien't, wy zaghen't vaeck, dat die in wulpsheyts dart'len,
Ontvluchten niet die straf, hoe woedelijck zy spart'len.
Ick bid u, Neef, ghedenckt mijn zegghen wel hier na,
't Is groot gheluck die leerden door een anders scha.
Ick weet de herten nu ghelijck na vreughde hengh'len,
Wat zou my porren 't zoet met bitt're saus te mengh'len?
Doch 't is uw Neef die 't zeydt, uw naeste bloedt-verwant,
Die u te zamen wenscht in d'Heyl'ghe Echte-band,
Een Cornucopia, in overvloet zo groeyende,
Dat Tagys goude zanden op u strand zijn vloeyende:
Nu ghy verkooren hebt, en oock verkoort zo wel,
Dat ick u luck in't top des hooghste poolen stel.
Uw waerden Boelen gluurt, zy waent dat ick heur vleyden,
En dat ick hoofscher wijze zeyde 't geen ick zeyden:
Ick meen pluymstrijckich, neen, mijn Nicht die oordeelt mis,
Ick zegh zo vele niet of meer zy waerdich is.
Want zonder dat ick spreeck, uytbrald heur deughdens name
In gloriens triumph, van heur lof-waerde fame.
Ick bid u, Boelen, çiert verweent uw pruyckx çieraet,
En uw gout-drade vlechten niet vermengh'len laet
| |
| |
Met gout of zilver-draed, maer telghskens van Olyven,
Die op zo waerden grondt steeds lentich zullen blyven:
Door d' Ambrooslijcke douw die nu uw lief daer vindt,
De Bruydegom ick meen, ziet hoe de liefd' verwindt
Het wezen van't gheschapen, Boelen, dit schijnt wonder,
Doch 't is gantsch niet gezeyd, want daer schuylt meerder onder,
Dat ick hem vraechden wat hy ziet in uw ghezicht?
Ick zweer, hy zweren zou, meer licht als Zonne-licht.
Vraegh ick hem wat hy vindt in 't kleur-schoon uwes kaeken?
'k Weet dat hy zeydt Iupijn daer zelfs wel zou na haeken,
Om kussende het zoet te stelen datter leydt.
Vraegh ick hem na de lippen, zeker dat hy zeydt
D'Egypse Manna daer zijn heylheyt heeft ghestolen,
En voorts dat in zyn lieve Boelen leydt verholen
't Uytsprekelijckste zoet, ja meerder als de schijn.
Wat's dit? dit zijn de krachten die in liefde zijn.
In kennis-grondt bevindt men alle redens wezen,
Doch nu my dunckt mijn pen te hooghe is gherezen
In yd'le rymery, 't is best ick spreke van
Het gheen u beyden en my zelven stichten kan.
't Is Godlijck 't gheen ghy nu door d'Echte wilt aenvaerden,
Dus wensch ick dat ghy beyd' uw staet zo wel bewaerden,
Dat d' Albeschickers wel-doen nimmer hem verveeldt.
Heeft zijn Orakel u dus heylichlijck bedeeldt,
Dus mildelijck begaeft, ja alles na uw wenschen,
Betoont nu dat ghy zijt recht redelijcke menschen,
Ick zegghe redelijcke, en met groote reen,
Want wat ghy hebt, hebt ghy van uwen God alleen,
d'Alschicker van d'Alghever, door des Hemels krachten,
Ick bid u, Neef, en Nicht, houdt dees leer in gedachten.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij