Eglentiers poëtens borst-weringh

[p. 260]

Bruylofts-Gaef,
In eere Van d'Achtbaren, Deught-rijcken S^r. Nicolaes Colyn
De Thovoion,
En D'Eerbare, Deught-lievende Ioffrouw, Iof. Ivdith Qvekel.
In d'Echte verzaemt den 19. Novemb. 1617.

Op de stemme:
Yets moet ick u Laura vraghen, &c.

PHeeb, bepronckt dijn Amstels baeren

Ciert Auroras goude haeren,

Kruldt uw vlechten wijd en zijd.

Wilt, ghediertjens tierelieren,

Wijl wy onse fackels vyeren,

En Laurieren onze tijd.

EEn-ziel'ghe zielens tochten trossich t'zamen streng'len,
Vereenende het vreemde, vreemd gheteelde bloedt,
Niet geylich door de schicht van minne-gril verwoedt,
Maer mits de tergingh van Orakelijke Eng'len,

Die na de heyl'ghe Echt Godzalichlijcke heng'len,

Om Nectarlijck te smaken 't Echtelijcke zoet.
De Hemels zorgh (ghe-echten) nu heur proeve doet:
't Is tijdt ghy danck, en luck, ge-evenaerdt doet meng'len:

[p. 261]

 

Styght op dijn Choorens lof, en heug'lijck Hymneseert,

 

Geknield dyn herten buyght, laet vreughd uytborlen tranen,

 

Als danckbaerlijcke douw', be-eedicht en bezweert,

 

 

 

Dat uw ziels echte Zonne nimmermeer zal taenen.

 

Doch, laçy! deze eede ken niet zyn volbrocht,

 

Ten zy ghy't aen d'Al-ghever buyghzaemlijck verzocht.

Hippelt blaeuwe Tysche stromen,

Laet uw golvingh heugh'lijck komen

Vloeyen g'lijck onz' vreughde vloeydt.

Laeten uw Najaden zinghen,

En in onse Feeste dringhen

Waer de Echt uyt Liefde bloeydt.

Verzeld u met re'en-wick, de wijze keur u hoede,

Laet recklijckheydt, Colyn, zijn peyl-loot, en uw stuur,
Bandt d'Ickheydt, die verkracht de edele natuur,
Goe-blyvinghs ader duurt in die die leefden vroede.

Quyt uw zo met uw' Bruydt, dat ghy in uw gemoede

Geen martelingh verwreckt, maer dat ghy steets de uur
Met gloryen triumpht, voor't Heyl'ge avontuur
Dat d'Hemel schickten u, zo koevert uw voorspoede.

Uw Qvekelqueeckt zo op, dat nimmer d'hy of zy

Bemercken (mits de grif van een-lyn treckingh-zinnen)
Wie vande lieve twee mach wezen zy of hy:

Noch dat uw buurkens oock het raedzels grond niet vinnen,

Laet hy dan wezen zy, en zy de hy oock zijn,
Colyn dan Quekel blyft, en Quekel blijft Colyn.

Schatert luyt Parnassche rayen,

Plant op d'Helicon uw mayen,

Vlecht Apollos Roozen-krans,

[p. 262]

 

Laet het wicht Cupido pruylen

 

Mits hy moet zijn boogh verschuylen

 

Wil hy drillen aen onz' dans.

Gheen Menschen weten waerheyd meer als zy beleven,

Ha Iudith! dreght ghy nu om eens te weten wis
D'een-zielicheyt die inde Heyl'ghe Echte is,
Mits ghy in malg'lingh nu malkander zyt ghegheven.

Ten zijn de lichaems niet om troetelich te leven,

Wie zulckx inbeeldt, helaes! valt inde grootste mis:
Doch ghy verstaet het zo (niet anders ick oock gis)
Dat d'herten een hert zijn, de Lichaems in twee bleven.

De Lichaems torzen moeten beyde eene swaert,

Het luck en ong'luck moet ghy evenarich dragen,
Zulckx is des Hemels Wet, zulckx is de Echtens aerdt,

Dat g'lijcklyck ghy verheught, en g'lijck'lijck moet ghy klagen,

Heer Bruyd'gom, en Vrou-Bruydt, nu ghy my hebt vereert
Uw Speel-genood' te zyn, dees lesse van my leert.

Bruylofts-Prince straelt uw' lichten

Laet verzufte herten zwichten

En bekommer uyt ons dwinght,

Laeten all' uw speel-Goddinnen

Stryven wien de prijs zal winnen

Nu, en alsmen Eya zinght.

Ghekoppelde twee zielen, yets moet ick u vraghen,

Heer Bruyd'gom en Vrouw-Bruyd, ick bid u, antwoordt gheeft,
Of d'eene zonder d'ander nu oock leven heeft?
Ghy antwoordt niet, waerom? om dat zy allen zaghen

Zo schielijck na u beyd', 't is mits hun herten jagen

Om hooren wat ghy zeght, en hoe ghy beyde leeft,

[p. 263]

 

't Is wonder ghy dus traegh beyd' in uw antwoordt bleeft,

 

En woorden niet uytgalmt die in u herte laghen.

 

 

 

Ghelieft u dat ick spreeck? vermits ick weet de grond

 

En neygingh uwes herten d'heylheydt uwes keure,

 

Ick weet de Bruydt heur leven in zyn leven vond,

 

 

 

En dat de Bruydegom zijn leven leydt in d'heure.

 

Het duuren wensch ick u, en vrede mach zijn groeyende,

 

En dat ghy tweelinghs-een, steets blyfd' In Liefde bloeyende.

EYNDE.