|
| |
| |
| |
Eghts-rym,
Ter eeren Den deught-rijcken, wel begaefden Pieter Rodenbvrgh,
En d'Eerbaere, Lief-waerde Iof: Anna Kief.
Verzaemt den 12. May, 't Iaer 1615.
IN yder schepzels eeur' (de Wijs-ghezinde zegghen)
Hooft-stucken drie, heyls-luck, in tijdt verburghen legghen,
De Christen-Vormingh-Doop, de recht-verkiezingh-Eght,
En hoe de mensche sterft. Zo ghy de tweede recht
Uyt schickinghs neygingh treft, zo çiert ghy met Laurieren
(D'aenzienders storme kalmt, bezadight 't pruyligh tieren)
't Top uws beooghde staet. Zo ghy aendacht'lijck peyld
Wat ernst u gh'raegheyd pord, en niet geblindthockt veyld
De Minne-waer te koop, door roekeloos toestemmen
Des geyle priklinghs tocht, maer wackerlijck betemmen
Kunt schiel'ke raeuwe lust. Wat isser nutter dan
Als van een vrye knaep te werden Eghte-Man?
Weet ghy wat d'Eghte is? Wat zin vier lett'ren teelden?
De E. G. H. en T. een vast woordt yd'r uyt-beelden.
Voor d' E. een-zielich duyd', voor G. ghegrift verstaat,
H. Herten, en de T. t'zaem, dus is uwe staat
Een-zielich Gegrift Herten T'zaem, schuwt nu t'onstreng'len,
Twee vreemde zielen die de Hemels schick doet meng'len.
't Is vreemd, maer niet zo vreemd ghelyck wy't vinden waar.
Na dreghd nu't moeylijck' juck van 't huwelijckx ghevaar,
| |
| |
Uws zelven werdt ghy nu door hands-band gantsch onmachtich,
En al de loop uws tijds heeft nu zyn ploy voordachtich
Ghezet, dies niet meer zyt, dien, die ghy zyt gheweest;
Uw' Gheest is nu heur Ziel, en heur ziel is uw' Gheest,
Doch in hun wezen twee, hoe zalmen dit door-gronden,
Dat twee in een, en beyd' verscheyden zyn ghevonden?
Ghezel'ghe neygingh heeft het redelijck ghediert,
De eenicheydt schuwt elck, ja 't wilt dat tiereliert,
Dringht uyt-hun-teere krop de walmt zijn hertens minneken
Vlayd, vrydt, smeeckt, troetelt, fluyt om zijns aerts gezellinneken,
De redelijcke lyd meer dwangh, die d'herten raeckt,
Tot dat de hy en zy ghezell'ghe zielen maeckt.
Ha! heylge-hemel-echt, wie kan't geheym begrypen?
Dan als de zinnens zneen op 's verstants wet-steen slypen,
't Gheen in u zelfs bestaat, dus peylt uw borns ghemoedt,
'k Acht ghy uw Nymph daer vindt, maer zeght my, is uw bloedt
Niet heuvrich door't gedacht, midts uw hert noyt bevonde,
Dat zulcke liefd' uw borst oyt overlom'ren konde?
't Nieus schijnt ons vaecken zoetst' zo lang als 't korstjen kraeckt,
En dickwils langh'gesmaeckt oorzaeckt men't niet na haeckt,
't Ghenieten immer flaeuwt, door't smaken van't verwachte,
De graecht voedt vaeck zo zoet, dat zom waen-weten achten,
't Begheerts waerd overtreft, de zoete hebbens lust,
Mits 't gh'nieten door't gheniet in zijne wezen rust,
Zo most dan wensch 't verkrijgh in waerde overtreffen,
Zo zy het wenschen meer als wenschs verkrijgh verheffen.
De wensch heb ick beproeft, 't verkrygen ghy nu smaeckt,
En gh'loof de loutre vreughd uw zielens çenter raeckt,
En meerder vreughd betreft in't hebben als in't wenschen,
Die anders oord'len acht ick wispeltuer'ge menschen,
't Ghenieten zegghen zy door't dueren vaeck verveeldt,
En wenschs zoet nimmer sterft, mis z'in voorbeeldingh speeldt,
Want wy toevallen zien die't menschlijck gaen te boven,
| |
| |
Ia datmen 't niet en zagh men zoud' t niet recht ghelooven,
Ick staeckt. Maer, Broeder, zeght, wat heeft u hert gheport,
Dat ghy die uwen waert eens anders graeghlijck wordt?
En maackt uw' wille slaaf, en nieticht uwe vryheydt,
Ontzelft uw' eygen zelfs, en acht het opp're blyheydt:
Wast mits dijn Nymphs ghelonck door Sterre schoone schijn,
Gheprickelt heeft de tocht van mins brand? oft' was dijn
Bekoor geterght door't lieve schoon ghebloos heurs kaken?
Oft' lockten 't lipken om treck-beckxkens aes te smaken?
Oft' was't heur blonde hayrs gekruyf zo vast u bond',
Dat ghy uw' hert en ziel daer in gestrengelt vond?
Oft' was't des handens wit met aertjens blaeu door-mengelt,
Die waer-om waren ghy na een handt-kusken henghelt?
Oft was't het tintel-licht en stralingh van heur oogh,
Die uyt uw teere borst uw ziel in d'heure toogh?
Of was't het wel-ghemaeckte lichaem dat u terghde,
Ghy d'overschoone schoon om een omhelzingh verghden?
Oft' was't de zoete stem die uw' hert heeft bekoort,
Dat ghy door smeeckinghs g'luydt uw' ziel daer in verloort?
Oft' deze gaven 't zaam die Goden kunnen stelen,
Dat ghy besloot uw hert te scheyden in twee deelen?
Neen, neen, ten was dit niet, uw reden wel verstaen,
Dat deze gaven al door vlugghe-tydt vergaen.
Waer op was dan gegrondt de oorzaeck van dit paeren?
Om dat in heur de deughd, en Hemels vreeze waeren.
Ten was gheen minne-tocht, 't was graeght na echtens heyl,
Die heure Bruydegom zijn vryheyt maackten veyl.
Vrou-Bruydt wat plicht hebt ghy om dit te evenaren,
Ick zegh de Bruyd'goms liefd, in wien dit wedervaren
Door vroom bedaerdt ghemoedt zyn waerde Bruyt steets eert,
Op dat heur en zijn liefd' onmatelijck vermeert,
Zo trost ghy vast te zaem. Den Hemel wil u gheven
De kind're teelt, vreughd, luck, en 't langh gewenschste leven.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij