|
| |
| |
| |
Tafel-spel,
Oft Bruylofts Eer-gaef,
Aenden Eerzamen, in deughdt uytmuntenden Sr. Pieter Lvdens,
En D'Eerbaere deughdt en kunst-lievende Ioff. Anna Rodenbvrgh.
In d'Echte staet verzaemt den xxiiij. Februarij Anno 1615.
Neen, Ia. En Reckelijckheydt.
T'Verlanghen my verdroot, liefd' deed' mijn neygingh steyg'ren
Met zulck gestreef, dat tijdt my langer niet kost weyg'ren
't Verkrijghen myns herts-wensch, om meed' te zijn verzaemt
By deze Echte twee, waer myn komst' best betaemt.
Heb ick me-Vrou ghediendt in't jeughdichst' heures Iaren,
Heb ick ghevlecht, geslecht, ghekruldt heur blonde hayren,
Heur bedt zo net bepronckt met die verweende tent
('s Goddinn' Araetas heyl) verçierster van heur Lent,
En stadich mijn trous-plicht heur nutbaerlijck doen smaken,
Waeromme zoud' zy my nu een vergeetlingh maken,
En geen Bruylofts-ghenoodt? ô Anna! denckt u wel
Dat ick't beloop uw's tijdts op deze ving'ren tel?
| |
| |
En kavel uyr en uyr, gheen ooghs-blick laet ick slippen,
Van wieghs-tijdt af tot nu, 't leydt vaerdich op mijn lippen,
Om uwe glory uyt te juyghen uwes waerdts.
Maer Anna gh'lijck ick weet de defticheyt uw's aerdts:
Ia bloost zo yemant pooght uw' deughden hier te zeggen,
Mits ghy ghenoeght dat z'in uw' hert verburgen legghen:
Staeck ick myn voorneem; maer ick bid ghy in deez' staet,
Uw Kameriere, neen (me-Vrouwe) niet verlaet.
Tot alles ben ick nut, tot raedt en daedt wil-vaerdich,
Mits ick een-zielich ben, een-zinnich, en een-aerdich
Met uw' bedaerdt ghemoedt, al is uw' staet verkeert,
Eenwill'ghe Maerten vaerdich 's Vrouwens wille leert.
Uw Maeghde-pruyck behoef ick niet meer te verçieren,
Maer uwe Echts-triumph met Lov'ren en Laurieren
Uyt brallen: want hier gheen Bataefsche-reye-maeght
Rechtvaerdiger Echts-kroon voert, g'lyk ghy waerdich draecht.
Het wensch'lijckst' op de aerdt, doch 't brenght bekommer mede:
Bekommer zegh ick? Neen, heyls-vreucht, rust, luck en vrede,
Oock zorgh, ghequel, en last, ramp dreyght met bitt're gal,
Doch 't zy luck, oft onluck, 't is Anna, by toe-val.
Wat's toe-val? schinckingh is't; van ons, oft van hier boven?
Dit's een leer-giergaerts vraegh, de mensch mach niet geloven,
Dat yets ons over komt oft 't heeft toe-latingh wis,
Van d'Albezorgher, niet dat 't al besloten is.
Godts schickingh nimmer faelt in't goede en in't heylich:
Voor-beeldt u daerom dat ghy steets in uw' doent veylich,
En zorgh'loos leven moocht, en zonder afterdocht,
Ghelijck of niemant zelfs zijn lucken maken mocht,
Maer onbekommert leeft, luy, dartel, traegh, en lecker,
Zo zijt ghy uws onluckx en ramps toe-vals verwrecker.
Godt eyscht uw' arbeydt staegh, en dat ghy vroedich leeft,
Op dat hy uyt ghenaedt u zijne zeghen gheeft.
Al schickt de eyghen wil vaeck een verwerdt verkiezen.
| |
| |
Keert, Anna, oft ghy zult u zelven fluckx verliezen:
Het tijdtlijck heyl-zoeck is uw' eyghen zins bevel,
't Verzuym uw' Vage-vyer, 't weer-streven uwe Hel:
Doch d'eygen willens erf-zond' treft ons allegader,
Dit's den bedurven menschs erf van onz' aller Vader.
Volght ghy natuurens les, kundt ghy u daer in vroed'
En schick'lijck quyten, fluckx vindt ghy gherust ghemoed.
Natuur is slecht en recht, uw' zinnen zijn de Hoeren,
Verblindsters van't verstant om neygingh te vervoeren.
Die achteloos verzuymt d'opmerck der dingens aert,
Vindt nimmer rechte kennis van lusts grill'gh' onwaerdt.
Natuur slechts deckzel eyscht, al waer't een hut van biezen,
Gheeft heur een wat-moers kleedt zy zal gheen ander kiezen.
Waer toe is't kindts ghesnoep daer slemp-lust u toe noodt,
Zo uw' natuurs ghenoeght verzaedt met een stuck broodt.
Staet-giericheyt ruyt op uw' wil oock nae't beheeren,
Maer laet een anders val 't ghevaer u duyd'lijck leeren.
Zo ghy uw' teringh stelt na dat ghy winningh hebt,
Zo vloeydt uw luck ter vaert als andrens voorspoedt ebt.
Op niemants handt-reyck steunt, ick en ghy vaecken zaghen
Een vreemd vriendt waerder is als bloedt-verwante-magen.
Onthoudt ghy wel myn les, zo baert ghy uwe rust.
Wat hoor ick? is't ghespel? 't is't, mits een yders lust
Na vreughde graegh'lijck tracht.
Binnen werdt ghezongen en ghespeelt.
Heliconinnen zijn't, de Parnassche Goddinnen
Die quelen uyt te zaem de vreughd huns blyde zinnen.
O ghy verweende keel! ha zoete vleyinghs krop!
't Schijnt ghy uw' galmten dringht tot 's Hemels spitste top.
Hoe dringht uw lief gesmeeck door ziels-tocht zo verheug'lyck,
Dat d'aderen beweghen 't bloedt te zijn gheneugh'lyck.
O steelsters onzes zielen! uw roof is zo zoet,
Dat yders hert ghewill'ch ond're uw' steelt duycken moet.
| |
| |
Ha kunstelijcke rey! hoe kranst ghy myne glory!
En schrijft met Diamant in't stael uw's tijdts memory
De defticheyt mijns doents: dit heeft myn komst' gheport
Alhier, op datter niet aen deze feest en schort.
Uyt uw beoogingh schijnt, dat (mits d'onkun mijns wezen)
Ghegist werdt dat mijn komst' uyt vry-post is gherezen:
Dan gissen vaeck bedriecht, 'k denck dat ghy heym'lijck acht
De komst' van een uytheemse Vrouw' niet werdt verwacht,
Mits ick was vyandin van Hymeneus heftich:
Dan doch in all' mijn doent zo vroedich en zo deftich,
Dat in mijn wercken niemant oyt misbruyck bevondt:
Want door mijn reen-beradingh ick niet missen kond'.
Traegh ben ick inde schijn, 'k doe weer-liefds bidders woelen,
En door de mis huns hoops mijn wijze kracht ghevoelen.
Afkeerlijck is mijn aerdt, mijn galmte zielen moordt,
Wat Iupyns blixem doet beschick ick met een woordt.
't Bemickte glorys top, waer liefd' heur na doet steyg'ren
Ick niet'ghen kan. Waer door? door een beleefd'lijck weyg'ren:
Beleeft, ja zo beleeft, dat door de straffe schijn
De smeeckers meer verlieft op mijn tuchtlinn'kens zijn.
Ick voer de tonghens teughel, doend' herts azem stuyten,
Op dat mijn Nymphen hertens meeningh niet licht uyten.
Schreum, mijne Kamer-maeght is handt-gauw op 's lips klinck,
En opent niet voor ick't ghebiede door 't ghewinck.
O Heyl'ghe after-docht! wiens voesterlijcke memmeken
Ick zoogh, en trock uyt u mijn bitt're en zoete stemmeken.
Ick maeck het kleenste groot door't langhen vande tydt,
Ick maeck u, Nymphen, waerd, ja meerder als ghy zyt.
Dyn waerd houdt ick in waerd, en amel traeg het zegghen
Des Herders, die om u beveynsde laghen legghen.
Ick borst-weer uw ghemoedt, door vleyens snoot ghevaer,
Op dat de strelert uw ghedacht niet werdt ghewaer,
Die vaeck beroemich booght van wisse weet uws meeningh:
| |
| |
Dan streckt tot boert en spot dyn herts weer-liefds verleeningh.
Noch kent ghy niet myn naem, noch weet niet wien ick ben,
Nochtans gheloof ick dat dat Maeghdeken my ken,
Mits zy heur lieve oogh op my niet heeft gheloken,
Zo langh ick van mijn aert, en wezen heb ghesproken.
Wel, bloost ghy lieve Nymph? oft tracht uw borns ghemoedt
Te melden uw' ghedacht, door 't styghen van uw' bloedt,
Nae't schoon yvore-wit uws kus-waerd-lieve-kaeckxkens,
De terghsters tot lips druck als lockelijcke baeckxkens
Van hopelooze liefd? zy swyght: doch dat beduydt,
Gh'lijck of ick niet aen heur, maer aen, me-Vrouw, de Bruydt
Zoud' vraghen wien ick ben: 't is recht, Vrou-Bruydt, dit echte
Gh'luckzalichlijck beroep wensch ick u ghy te rechte
En vroedtzaemlijck bezit, uws zyde twijff'lick niet:
Want waer de Reck'lijckheyt bedaerdelijck ghebiedt
Ghelijck zy u beheerscht, zyn wis reens loutre vruchten:
Verwacht mijn Anna dan, vreed'luck, en duyst genuchten,
Die ghy u zelven baerdt: langh heb ick u verzelt
Liefd-aerdich, doch in schijn, Heer Bruyd'gom, u ghequeldt:
Ia vaeck uw zinne-koor wantrouwich doen versteuren,
Gh'lijck of uw herts triumphe nimmer zoud' ghebeuren.
Hoe schrickten uw' ghemoedt! hoe trilden uwe hoop!
Als mijne azems klanck u beyde onder-kroop.
De afkeer die ghy doen had van myn teghen-spreken,
Bevind, myn Heer, is nu de tros van liefdens teken.
Ick wensch u Nestors tijdt met uwe ghezellin.
Wel, wien is dat die daer zo moedelyck komt in?
Ick swygh en schuyl my hier om zyn waerom te weten,
Zijns blydelijcke komst' zo drystich en vermeten.
Een-aerdich is myn aerdt met dit eerbaer verzaem,
Dus dreef my d'errenst hier, mits wyd-ruchtich de faem
Des tweelinghs grif verkunden d'Heyl'ge echts beschickingh,
| |
| |
d'All'heerschers wil voltoyt zijn Hemelsche bemickingh.
Swijght nu doodt-vyandin, die immer zo verzaeght,
Trots, spits, vol snar, gheknor, die morrich hebt gheplaeght:
Dijn wrevelich gezint, dijn fellich teghen stryden,
Niet dartelt meer in lust, t'uws hertens spyt ghy lyden
Moet ick de standart sway, als Win-Heer, 't welck u scheen
Onmoghelyck, door de waen, ghy teughelster alleen
Mijns lieve Anna waert. Fy Neen, 't moet u diep wroegen,
Dat beden vol ghesmeeck u kosten noyt ghenoeghen,
Zo rotzich is uw' hert, en onghevoelyck zyt,
Dies liefd u niet beweeght, maer d'al-werckende tijdt
Met zoete drupp'lens flauwt, de Iaspes kan door dringhen,
Dus kan't langh zoet ghesmeeck zo veel als krachte dwinghen.
O Neen! vervloeckte Neen! zeght, bloost ghy niet van schaemt,
Als ghy u zelven plaetst in't hert daer't niet betaemt?
Tyranne Barbares! Turckinne! lieve Iuffers
Neen, op uw lieve tongh maeckt meen'ghe droeve zuffers.
Beswymelt niet uw' hert als ghy uyt dat ghezegh?
En flaeuwtst' als ick gheboeydt in uw herts borne legh?
Ia wrevel met gheweldt om uyt mijn kluys te wroet'len,
Door kittelende vreughd uw's hertens vleyinghs troet'len.
't Veyns tentjen overwelmdt uw' zielens liefd verkies,
En v'roorzaeckt vaeck ick, Ia, mijn naeste vreughd verlies:
De neygingh uwes herts door't vinn'ghe quackloos heelen,
Laet Neen! fy Neen! helaes! onlucklijck myn luck stelen!
't Onreed'lijck pluym-ghediert meer danckx als ghy betoont,
Want zo hy min verzoeckt, zy minnelyck hem loont,
Tier'liert zyn borstjens-tocht, zy antwoordt met een queeltjen:
De Fluyters Fluyteres meldt weer-min door heur keeltjen,
Die wackerlijck ghetuyght de vonck heurs teere borst,
En Nymphen nimmer ghy uw' wenschen uyten dorst.
Is't schreum? waerom is't schreum? is't niet meer zond' te liegen?
Als ghy zeght Neen voor Ia, laet schaemt u niet bedrieghen.
| |
| |
De Goden peylen diep de born van uw' ghemoedt.
O Maeghdekens! ghy zijt zo lief, zo schoon, zo zoet:
Dat snarr'ge Neen niet voeght op uw' verweende lippen,
Zo schalck, zo wreed, zo trots, beveynsd'lijck u t'ontslippen,
En laet my azemloos in uw' herts mid-punts-çel,
Waer dat ick voor een Neen veel duyzent Neenen tel:
Zo bitter is uw' galmt, en bitterder mijn klachten,
Mits ick weet dat ghy braeckt vlack tegen uw ghedachten.
Hier is myn teghen-deel: wel, wat of zy hier maeckt?
Is't niet ghenoech ghe-neent? hoe zyt ghy hier gheraeckt?
Ghenieticht is uw ampt, de Bruydt schrickt voor uw' wezen.
Is't uyt my niet gherezen
Wat trotzelyck inbeeldt, ick heb de Bruyd'goms wil
Door myn kracht gantsch vernoeght.
Hoe? door uw' teghen-stryden?
Wat knagingh hebt ghy langh de Bruydegom doen lyden!
Door onbeweghens aert. Fy Neen!
Fy Ia! uw spits verwyt misdoet de naeckte reen,
De reden die ick had om u Ia te beletten.
De schaecksteres ghy zyt van liefdens heyl'ghe wetten:
Verwurght het trouwe hert door't bitt're moorde-woordt,
Zo langh heb ick't ghesnar uws stuere aert ghehoort,
| |
| |
Dat wantrou vaecken drongh in's Bruyd'goms trouwe borste:
Vryagie werden flaeuw, het stadich bidden dorste
Schaers bruycken 't zoet gevley, gh'lijck oft all' vruchtloos was.
Berispt ghy't weygheren dan? waent ghy dat zy zo ras
In weer-liefd vaerdich was, gh'lijck hy was in't verkiezen?
'k Zegh dat ghy vaecken doet tijdts vruchtbaerheyt verliezen.
De knapen zijn te valsch, zom vryen om vermaeck
En boertich tijdt verdrijf.
Dat vryen ick oock laeck.
En is't gheheym huns herts op't voor-hooft wel gheschreven?
Zo zoud'men niemant dan gheloove moghen geven.
Door 't onderzoeck des tijdts.
De tijdt te zeer verdriet.
Verdriet! hoe is't verdriet?
't Ghevaer dat tijdt ons brenght, door op-spraeck en bedillers,
Door after-klap, af-gunst, en schempighe moedtwillers.
Wat zoet gheluydt is dat?
Binnen werdt gezongen en gespeelt.
Ick denck 't Goddinne-koor.
't Is heymelijck gheluydt, na my dunckt aen 't gehoor.
| |
| |
Tot mijn lof zinghen heugh'lijck deze zoete stemmen.
Tot uw' lof? neen tot mijn.
Dyn trotsheydt zult ghy temmen,
Ontwoeckert niet myn eer.
'k Zegh Neen op uw' vermeet'le Ia.
Wat's d'oorzaeck uws ghetiers?
En ick zegh noch eens Ia.
En ick zegh noch eens Neen.
Wat's d'oorzaeck uws ghetiers?
En ick zegh noch eens Ia.
En ick zegh noch eens Neen.
Wat's d'oorzaeck uws geraes? waent ghy gh'hier zijt alleen?
Hoe raest ghy dus? 't is nu gheen tijdt om dus te kibb'len,
Staeckt fluckx uw snarrich stribb'len,
VVant als ghy beyd' begint zo is't een langhe strijdt.
Zeght ons wie dat ghy zijt.
| |
| |
Mijn komst werdt hier voorzien, de gh'huwden my verwachten,
Mits ick de borne ben 's vreed'-gierighe ghedachten.
Luckx-teeler, een-wils-grif, door reckelijcke reen,
'k Ban uyt ghekibbels-spoock, twist-vonck van Ia en Neen,
Uyt goedt-dunck, nickers dut, uyt reed'loosheyt gesproten,
Myn telgens springh-tydts ernst uyt dringen vredens loten,
Ghepronckt met lov'ren dicht de çier-pruyckx steylste top:
Ter vaert maeck ick ghedwee de volste kyf-lusts krop,
Gheterght door dulle waen, oft valsch inbeeldinghs momme,
Door my stilt snater-tongh, en bulder-kreet werdt stomme.
De toorens schuyms ghebruys behendelijck is slis:
Ia 't alderdomst' vernuft ziet fluckx zijn eyghen mis.
Bedaertheyts tepels zogh my queeckten op zo minn'lijck,
Dat schielijck sterft de gril van al-te-eyghen-zinn'lyck.
Ick reck 't voorneem by tijdts dats' op hun zelfs niet staen,
En kleyns door mistrous zeef de redelooze waen.
'kDwing bitze-keur ter zyd', 'k geef keur-koorts gantsch geen wille,
Ick breeck de yd'le wil door reen-beraedt, ja stille
D'hoboll'ghe wrevel wil: leer-giers en weet-lusts gheest,
D'onkunds beswymde flaeuwt de Reckelijckheyt gheneest.
De warringh dezes twee is steets mits myn afwezen
Verhetst', want alle dwael uyt styf-zinn' is gherezen.
Onstilbaer is de krych, oneynd'lyck bulder-twist,
't Zy myn kracht 't vlies in swelght des misverstand'ghe mist.
Ia, weet ghy wien het is?
Wel, hoe zoud' ick hem kennen?
Zo ick door redens dwangh de willen zo kan mennen,
Dat keur eerst onderzoeckt de waerom dat zy kiest,
De wil dan nimmermeer het goedt beraedt verliest,
| |
| |
En waer beradingh heerscht, daer kan de doent schaers missen,
Gh'lijck reuckeloosheyt dooldt die uyt de waen oft gissen
Zo koppich hun bestaen uytvoeren door de haest:
Doch 't smeeckende begin de walgingh brenght in't laetst.
Zal ick hem spreken aen? 't onzichlijck is zijn wezen.
Vry, durft ghy niet, ick doe't.
Mijn oorsprongh is gherezen
Uyt redelijckheyts born, een Heyl'ghe ziel-tocht is't,
Die't bloedts-gheprytels zood door deze beker slist.
Hy maeckt van ons gheen werck.
Wel wat laet hy sich duncken!
Met Laurens glory mach ick g'lucklijck 't hooft beproncken
Met Amatist, Agaet, Saphier, en Esmaraut.
Ia, hoort ghy hoe zy snaut?
Ghy zinneloos ghespuys, durft ghy waer ick ben kicken?
De dolle strijdt van hun, die blindelingh buld'ren uyt,
| |
| |
Hun kindtze Ia en Neen, ja zonder te beooghen
Waerom dat Ia de Neen, en Neen Ia zoud' ghedooghen:
Beyd' zyt ghy mijn tucht'linghen, als ghy oock niet wilt
Bedaeren, deze dwangh des teug'l, en bit u stilt.
Wie riep u op deez' feest? wat mocht uw komst hier porren?
Deez' feest mijn werckingh is, uw' Ia en Neens ghemorren
Hebt ghy dees Echt ghewrocht?
Dat ick wist dat ghy docht,
Oft ghy, 't zy wie het zy, dat dit was uw bedryven,
'k Sweer dat ghy onder mijne handen doodt zoudt blyven:
Te trots is beyd' uw' roem, had ick gheen ja verleendt,
De Bruydegom had noch onluckelyck beweendt
D'afgunst des tijdts. Wel, wat zal ons nu hier op dond'ren!
Uw werck? dat waer zeer vreemdt!
Vreemdt? Neen ten zyn gheen wond'ren:
Vraeght ghy't de Bruydegom, oft aen, myn Vrouw, de Bruydt,
Zo zy't niet aem'len beyd', zo is myn zeggen uyt.
Heer Bruydegom was ick niet van deez' feest beleyer?
Wel schoon-praet, schaemt gh'u niet? ghy pluymstryck-schalcke-vleyer,
De Bruyd'gom antwoordt niet,
't Schijnt hy lonckt na de Bruydt: hoe lodderlijck zy ziet,
G'lyck oft zy zegghen woud, zeght ja, ghelyck ick zeyden:
Maer g'lijck, me-Vrouw de Bruyt, van't woortjen Ia traech scheyden,
Zo komt zyn Ia oock traech. Wel, weygert ghy my 't woordt?
| |
| |
't welck ghy van my, door be'en, zo lieflijck hebt ghehoort.
Gunt my de zelfde munt daer uw' achts Iarens vryen
Na langh ghetobbel, hier de Echt door deed' bedyen,
De danckbaerheyt u dwinght. Wel, slaet ghy d'ooghen neer?
En schreumt 't gheen ick u gaf my nu te gheven weer?
Oft is't om dat de Bruydt u 't woortjen Neen best leerden,
Mits ghy 't langhst hebt ghehoort, en heur daer door verweerden?
Maer nu de bitt're Neen myn Ia weer heeft verzoet,
Zo dunckt my ick zo versch in uw' verheught ghemoedt
Gheplaetst behoor te zijn, door danckb'rheyt uws gheweten,
Dat ghy hebt stuere Neen door zoete Ia vergheten.
Het laetst' ghedenckt u best, oft immer zo ick meen,
Vermits mijn weer-liefds Ia ghenieticht heeft de Neen.
Heer Bruyd'gom mach't niet zijn?
Wel, hoe zoudt kunnen wezen?
U d'eer? 'k zeyd' u voor dezen,
Dat ick de werck-Heer ben, want had ick niet ghereckt
Door redenen 's Bruydts wil, en door tijdts doent verwreckt
De weer-liefd die hy zocht, 't waer nimmermeer verkreghen,
Dus was deez' Echts volbrengh in mijn beleydt ghelegen.
Ick beelden af de deughdt des Bruyd'goms door de reen,
En stilden zoetlijck weer d'onstellingh vande Neen.
De willicheyt uws Iaes was aen mijn reeckx ghestrenghelt,
Tot dat ick Ia en Neen, in een wil heb ghemenghelt.
Zijt parich dan ghy twee, want nu d'Echt is volbrocht,
Nu werter om't ghestreef van u niet meer ghedocht,
De stilt en vreed' men zoeckt.
Als ick mijn wil mach kryghen
| |
| |
Zo ben ick gantsch vernoeght.
En als hy maer wil swijghen
Zo ben ick oock in stilt.
Daer twijffelt niemant an.
Hoe? niemant zynen wil volkomen kryghen kan,
Maer reckt ghy't geen ghy wil, en breeckt het keurlyk wenschen,
Zo wint ghy vrede, liefd, en gunst van alle menschen.
Ghy Ia en Neen zyt een, de willen zijn verzaemt,
Men bandt u uyt den Echt waer u zyn niet betaemt.
Handt-strenghelt vry 't is tijdt, royt uyt uw' vinnich stryden.
Zo moet ick dan heur Neen deur Reckelijckheyt lyden.
Komt ghy zijn Ia te moet, zo hebt ghy yder wat.
Dat's buyten mijn begryp.
Wel, hoe verstaet ghy dat?
Dat's licht en swaert na reen door Recklijckheyts bedryven,
Zo zult ghy steets voldaen, en met ghenoegingh blyven.
Buyght heur allenghskens neer
En of zy styfden daer door meer?
Zo moet ghy zoetlijck en te met de re'en indringhen.
| |
| |
Want gheen macht is zo sterck die meer als re'en kan dwinghen.
Hoor ick daer gheen ghespel?
't Is alles nu in vreughdt.
Zaft, luystert, wie macht zyn die deze feest verheughdt?
Binnen werdt ghespeeldt en ghezonghen, daer na werdt ghedaen een vertooningh van Mercurius, Giefd, Araeta, Diana, de sterre Ethrae en Electra, Cupido gheboeydt legghende onder de voeten van Giefde, Diana weenende.
Beziet nu Ia en Neen wat ons hier werdt vertoont:
Ziet hoe Liefd Deughdt omhelst, Araeta werdt ghekroont.
Maer zo ick zie te recht, 't schijnt of de ander weenden.
Diaen, want na deez' twee vereenden
Verliest zy 't schoonste puyck heurs maeghdelijcke rey.
't Zijn Sterren alle bey:
Electra is de eerst, en Ethra is de tweede.
De gordynen werden gesloten.
't Schijnt dat hy yets verwacht 't gheen liefd hem zal ghebien,
Vertoeft, ick acht ghy zult noch al wat anders zien.
Vrou-Bruydt, uw Vrouw Araeta heeft heur wensch ghevonden.
Maer zeght my, waerom was Cupid' aen liefd gebonden?
| |
| |
Om dat die heete schicht niet zoud' zyn als de zot.
Laet hy hem teugh'len zo?
Daer hoor ick weer de snaeren.
Die steets by de Goden waren.
Binnen werdt ghesongen en ghespeelt, daer na werden de Gordynen gheopent.
Diaen is weer verquickt als is zy Anna quyt,
De Sterren zijn verheught, gheeyndicht is de strijdt
Wat hebben z'in hun handen?
Dit zyn de letteren vande
Twee woorden uwes namen, die t'zaem zyn ghegrift,
Die eenzaem zyn verknocht door 'sHemels Heyl'ghe gift.
Verdreven is de twist van't lange Ia en Neenen,
De liefd' en deughde wil een-zinnicheyt verleenen.
O Reckelijckheyt! ha deughdt!
Uyt deughdt mijn wesen sproot,
En mits mijn deughde is mijn machte over groot.
De gordynen toe.
Binnen werdt ghezonghen en ghespeelt, daer na werden de Gordynen wederom gheopent.
Maer Reckelyckheyt zeght doch, is't noodich dat wy scheyden.
| |
| |
Voor al niet, want ghy moet hier blyven alle beyden,
Knieldt danck'lijck met my neer, ziet, hier werdt u gheleert,
Ghy by de gh'huwde blyft.
Ziet hoe de lett'ren staen, hier is uw' Hemels lesse.
Leest nu verkeert uw naem van Ethra eerst begindt.
Verkeert, op dat ghy daer door 't grondts verstant bevindt,
De A. die staet voor A L, leest voort.
Zo kunt ghy, Al in een, hier lezen.
De gordynen werden gesloten.
Dus zyt ghy beyd' verkeert, Heer Bruyd'gom en vrou-Bruyt,
Hier hebt ghy lieve paer het Hemelsche beduydt:
Uw Neen en Ia is een, uw zielen niet verscheyden,
Uw Maerten en uw Knaep zal 'k na uw bedde leyden.
Ootmoedighe ghebeden nu ten Hemel vlien.
Om bidden dat uw' Echt t'Gods eere mach gheschien.
In zijn behoedingh wil den Hemel u bewaren.
| |
| |
En gunn' uw 't gheen ghy wenscht.
Het zelfde wensch ick aen u beyd', dus scheyden wy.
EYNDE.
Hier ziet ghy Redenrijckx afbeeldt in dit zinne-tafel-spel, hoe Ia en Neen door de Reckelijckheydt eenzaem werden, en hoe noodich zulckx vereyscht in de Echte-staet; waer over ick geloove dat niemandt met reden deze lofbaere oeffeningh lasteren kan, vermits de deughde wezentlijck voor ooghen ghestelt werdt. Doch om noch klaerder te doen blycken de edelheyt der Poësie, en hoe door de verskens alle deughzame vernuften gesticht werden, leydende en wyzende een yder de wech der deughde, zal ick hier by voegen bezondere Bruylofts-Eer-dichten, waer van ick verhoop den deughd-lievenden Lezer volkomen ghenoegingh zal hebben, bedaerdelyck lettende op't gheen Poësie de ghe-echten voor oogen steldt, en bemickende de baek heurs leeringe, dat heur lofbaerheyt vaerdigher zal dringhen inde ghemoeden des verstandighen, en nevens my borst-weeren heur Godlijcke eygenschap teghens onverstandighe bet-weters, die deze onberispelycke oeffeningh, als die op-queeckster van goet vernuft, verrijckster des verstants, borne aller stichtige voorbeeldingh, aenporster ter deughde, en uytmuntende Paragonne der wereldtsche wetenschappen.
|
|
Auteursrechtvrij