Eglentiers poëtens borst-weringh

[fol. ***3v]

Lof-dicht
Op den Poeetens Borst-vvering
Des Edelen, Erentfesten
Theodore Rodenbvrgh,
Ridder van d'Ordre van den Huyze van Borgongie.

DOen ons voorhenen eeuw (verduystert door de loghen
Van 't onghevylt vernuft) ja blintheyt voort-getoghen:
Doen waerheyts schynsel noch in 'swerelds woeste rond
En hadde noyt verlicht de wooningh vande sond,
Quam d'Opper-Hemels-voocht van boven neder-daelen,
En deed' den Blixem-smit (al hinckende) gaen haelen
Zijn Diamanten byl, om op'nen 't swangher-hooft
Van Ops tweedrachtich-kindt: maer doen hy 't had gheklooft,
Soo baerd hy 't nutste nut, oyt 't heylsaemst voor de menschen,
Een kleyn-nood 'tgeen hem docht te zijn ons hoochste wenschen.

Maer over Iaeren veel, als d'Onrustbaere tydt,

Had wonderen, met hoop', Atropo toe-ghewydt
Ghesusters driemael dry, te woonen doen verkooren
Op een kristallich-vocht, al waer natuer ghebooren
Hadd' een locht-dreyghend-hoocht, Pernassus toeghenaemt,
Wiens dick gheswollen spits (wat meerder als 't betaemt)
De Goden oorsaeck gaf haer hoogheyt te verneeren,
En quamen dit ghebercht doen Anatomiseren,
Wiens opghekloven kruyn men sach twee-toppich staen,
En in dees hol spelonck Saturnus is ghegaen,

[fol. ***4r]

 

Die daer uyt bracht een kindt zo vet, en wel ghekoestert

 

Als oyt Nature heeft in's Moeders buyck ghevoestert:

 

De Hemel-borghers sich strack hebben onderwind,

 

Om weten waer uyt sproot de herkomst van dit kind:

 

Maer na veel reen verdreef Iupyn haer groot verwond'ren,

 

En sprack op eenen tydt, ick dede met mijn dond'ren

 

Het swangre Firmament vol gramschap bersten uyt,

 

En scheurden swerelts dack met een seer groot gheluyt:

 

So dat't Al-siende-oogh des werelts gulden sielen

 

Myn Huysvrou en Neptun oock Vest' te voete vielen

 

Myn hooghe Majesteyt, en baden, als dat ick

 

Doch van haer weeren sou dees doodes bleecke schrick.

 

Ick sprack haer grimmich toe, gheboot haer te vervaeren,

 

Of dat sy't menschs-gheslacht t'saem we'erom souden baeren,

 

Also veel rust, en deucht, ghelijck sy eertydts wel

 

(In't scheyden vanden hoop) verdriet en groot ghequel,

 

Sy hebben't my belooft, ick stilden mynen tooren,

 

Sy hebben t'saem ghewrocht, en eynd'lingh haer ghebooren.

 

Dit kindt, gheluckich kindt! O herz'nens vruchts Parnas!

 

Dyn jaer'ghe tijdt sal zijn Poëtens zeyl-kompas:

 

't Mont-open-houdent-volck gants onbeweegh'lijck stonden,

 

G'lyck 't Helicons ghebou, en hoorden vast 't vermonden'

 

Des grooten Donder-Godts, die strack ghebood, en wou

 

Dat hem 't Muses gheslacht opvoen, en leeren sou.

 

Weet ghy niet wie ick meen? 'tis dien DIE-RYCK in reden,

 

Bekranst ons Amstels-hooft, wilt vry uw tydt besteden,

 

Om singhen zynen lof, om pryzen zijn verstant,

 

Die nae veel swervens heeft Batavia nu bestrant,

 

Al waer men zijn gherucht, door't stemmen vande Goden,

 

Siet dringhen door de Aerd, tot by de Antipoden,

 

Als dat hy spelen heeft wel ses-mael-dry ghedicht,

 

In Maenden driemael acht, O Amstel-jeucht hem vlicht

 

Een kroon van Daphnis-hayr, tot spyt der boose spinnen.

 

Ons Ridderlyck Poeet sal haer noch overwinnen,

[fol. ***4v]

 

Wanneer zijn gulden lof by 't Koninckrijck AEool,

 

Zal rusten in't ghesternt, en woonen inde Pool,

 

Als hem den Zeyzen-man (door't snoeyen van zijn dagen,

 

Die vinder was van hem) zal wederom gaen dragen

 

In's Moeders aerde-schoot, hoe wel onsterf'lijck leeft

 

zyn ziele, die ghewis plaets by de Goden heeft,

 

Dan berst de nydt, als zy ziet tegen haer verbly'en,

 

(Zijn faem) ghelijck de Zon 's nevels damp kan door sny'en.

A.F. Levende sterf ick.