Eglentiers poëtens borst-weringh

Lof-dicht, ter eeren den Ghelaurierden Poeet
Theodore Rodenbvrgh,
Op zijn Poeetens Borst-wering.

T'On-wetend' waen-vernuft door afgunst opgheblasen,

Roemt lofbaer 't zyn te zyn, ziet, dit's een werck van myn,

En laeckt 't geen lofbaer is, met buld'ren, blaffen, razen,

Voor d'inckt is op't pampier, als, wat kan't zijn doch zyn.

Snoo Tartarus ghebroet! zo recht'lyck ghy zout spreken,

Indien u gunst vermocht te galmen lofs-gheschal,

Hoe zoudt ghy boghen luck, ja den Basuyn doen steken,

Iuycht Rodenbvrgs gerucht, Poëtens Prins van all'.

Hy ons pylaert den grondt voet-matich tot verwonder.

Waer ghy grol-aerdsche-aerd uw Lof-krans meed' paruyckt;

Geen schicht hem hind'ren kan, uw pylen raecken t'onder,

Want d'afgunsts-achterklap (ghy ziet) hem meer ontluyckt:

Ghelyck u leeren zal dees Borst-weer der Poeeten,
Dat g'hem (door redens-dwang) zult Ne'erlands wonder heeten.

S.B. 't Had zyn begin.