Lauwer-stryt

[p. 19]

De smekende Mercuer
Aan zijn moeder Maaya.

DE strijd om't Heylich Groen van 't puykst der Lauwerieren
Heeft duysent letter-tal van endelose spieren

Aan een geschakelt: zoo dat zelfs op Helikon

Der Musen reyen naau vermogen by de Bron

In stil en zachte rust als voormaals haar verlusten.
Ey Suster laat ons niet betrêen die hoge kusten

Met weder-strevich breyn! had' hy die treursiek stondt

Toen Dafnes vlugge voet en Neckar-zoette mondt

Hervormden uw Lauwrier, my met die gunst begoten,
Nooyt had' vrouw Mayaas Zoon ten boezem uytgestoten

De Godtspraak roept aan VEER heb ik den krans ontzeyt,

En aan Questiers vergundt, die my het Wierook sweydt

[p. 20]

 

Dat haar vergode reuk vliegt door mijn Hemeltransen.

 

Hy staat noch vast op 't stuk en roept, zoud' ik ontglansen

 

Mijn eer door logentaal? en maken dat mijn voet

 

Met schand' van Helikon moest wyken; neen, 't gemoedt

 

Is my al veel te groot: ik waar nooyt ingetogen

 

Om door een snode drift na al 't geheym te oogen

 

Van vader Phebus troon, wiens stralen t'al doorzien.

 

Ach Moeder Maya! pleydt of my zal ramp geschien

 

Van Vader Jupiter. 'k Zal ook om by-standt vragen

 

Mijn Groot-vaar die de last van't gansche rondt kan dragen

 

Op zijn verstaalde rugh; de Moeder heeft gezeyt:

 

Zijt wel gherust mijn Zoon; 't zal haast zijn neêr geleyt:

 

'k Zal voor hem die de schicht zijns blixems neder jaagde

 

Op 't heyloos Reusen-rat, gaan stellen die gy vraagde

 

Als Priester van Apol, wie 't Phebus toe quam staan;

 

Soo sprak Vrou Maya: en z' is met haar zoon gegaan

[p. 21]

 

(Die Staf en wieken aan een eyk had' opgehangen)

 

Ter regtbank van Jupijn, daar hy met groot verlangen

 

Vast op den uytspraak wagt, en roept: zy heeft mijn eer!

 

Met heuren voet vertrapt, en zeyt dat ik de VEER

 

By na in twijfel breng, Ey! laet de Tempelboge

 

Niet galmen van deez twist: heeft hy my nu bedrogen

 

Gewis het bodendom zal stemmen over-een,

 

En storten wraak-lust uyt , ja doen hem schaamroot treên

 

Na Pluto zijnen Oom die 't Godlijk gaat versaken:

 

Dan zal hy zich niet meer aan Pegas-stroom vermaken

 

By 't kuysche Negen-tal op 't spitsich Helikon,

 

Daar geen her-roep zal zijn. De waarheydt als een Zon

 

Zal stralen door een glans die yder moet geloven;

 

Komt my de Lauwer dan, geen nijdt zal my die roven,

 

En 'k zal u dankbaar zijn zoo veel als ik vermagh,

 

Tot Atrops wrede handt verschaf mijn laaste dach.

Ik tragt VEERder.

Cornelia van der Veer.

In mijn Vaderlijk Amsterdam den 10. January 1663.