De werken. Deel 10. Poëzy 1827-1874

[p. 126]

X
Gemijmer.

Schoon de dag nog marre

Schittert door 't azuur

Vast der avondstarre

Rozenkwistend vuur:

Hoe zij liefdes wassen,

In 't ontwaakt gemoed,

Ons door haar verrassen

Laai aanschouwen doet!

Treffend toch gelijken,

Zusterlijk, ze elkaêr

In 't wedijv'rend prijken

Met een glans zoo klaar:

[p. 127]

 

Dat tot zegepralen

 

Beider gloor volstond,

 

't Minnen noch het stralen

 

Ergens weerstand vond! -

 

 

 

Blinkende avondsterre!

 

Die het beukenwoud

 

Ginds de kruin van verre

 

Tooit met vloeijend goud;

 

 

 

Ziet gij uit den hoogen,

 

Van 't balkon, uw vaart

 

Door de helderste oogen

 

Peinzende aangestaard?

 

 

 

Blijft ge dus die boeijen

 

Dat, in de eenzaamheid,

 

Tranen haar ontvloeijen

 

Nooit zoo zoet geschreid?

 

 

 

Laat het lieflijkst wezen

 

Uit zijn mijmerij

 

U de klagte lezen:

 

Vreemd is ruste mij!

 

 

 

Siersel onzer transen,

 

Starre van het west!

 

Op wier vochte glansen

 

Nimmer blik zich vest,

[p. 128]

 

Of der grijsheid harte

 

Voelt, ondanks 't gemis,

 

Lafenis van smarte

 

Door zijn heugenis;

 

 

 

Of aan hooger weelde

 

Dan in wulpsch genot

 

Ooit de zinnen streelde

 

Viert de jonkheid bot;

 

 

 

Tuig het, gij, die luister

 

't Spieg'lend meervlak schenkt,

 

Dat ze in 't schemerduister

 

Mijner stil gedenkt! -

 

 

 

Ster, zoo diêr der minne!

 

Strek haar mij ten tolk,

 

Vóór uw held're tinne,

 

Prooi wordt van die wolk;

 

 

 

Eer zij zich verbreede

 

Langs uw aangezigt...

 

Ach! daar zijt ge alreede

 

Huiverziek gezwicht!

 

 

 

Om die breede zoomen

 

Heeft de tint'ling uit:

 

Heel de rei van droomen

 

Ziet haar vlugt gestuit;

[p. 129]

 

Droef de wieken strijkend

 

Schoon zoo blij ze rees, -

 

Worst'lend maar bezwijkend,

 

Heerscht voor hope vrees!